به آبِ روشنِ می عارفی طهارت کرد
عَلَی الصَّباح، که میخانه را زیارت کرد
همین که ساغرِ زَرّینِ خور، نهان گردید
هِلال عید به دورِ قدح اشارت کرد
خوشا نماز و نیازِ کسی که از سرِ درد
به آبِ دیده و خونِ جگر طهارت کرد
امام خواجه، که بودش سرِ نمازِ دراز
به خونِ دخترِ رَز خرقه را قِصارت کرد
دلم ز حلقهٔ زلفش به جان خرید آشوب
چه سود دید ندانم که این تجارت کرد
اگر امامِ جماعت طلب کند امروز
خبر دهید که حافظ به می طهارت کرد
برد آن فرشته صورت نيکو نهاد ما
ما را ز ياد خويش و جهان را ز ياد ما
«پژمان بختياري»
(جَ رَ) [ ع. ] (مص ل.)
۱- روان شدن (آب و هر چیز مانند آن).
۲- واقع شدن امری.
۳- دست به دست شدن پول.
(جَ) [ معر. ] (اِ.) ۰۰۰/۱۰۰ مترمربع، واحدی برای اندازه گیری زمین.
(جَ نِ) [ معر - فا. ] (ق مر.) مالیات یا عوارضی که به وسیله اندازه گرفتن زمین تعیین می‌شود.
(جَ) [ ع. ] (ص.) مجروح.
(جَ حِ) [ ع. ] (اِ.) زخم.
(~.) [ ع - فا. ] (ص فا.) مجروح.
(جَ) [ ع. ] (ص.) تنها، تنهارو، منفرد.
(جَ دِ) [ ع. جریده ] (اِ.)
۱- دفتر.
۲- روزنامه.
۳- عده‌ای سوار بدون پیاده.
۴- مجازاً س بکبار، مجرّد.
(جَ) [ ع. ]
۱- (اِ.) رسنی که شتر را به جای افسار باشد.
۲- (ص.) جاری، روان.
۳- تندزبان، گویا.
(جَ رِ) [ ع. جریره ] (اِ.) گناه، جنایت.
(جَ) [ ع. ] (ص.) ستبر، بزرگ جسم.
(~.) [ ع. ] (ص.) گناهکار، مجرم.
(جَ مِ) [ ع. جریمه ] (ص.) تاوان نقدی که از مجرم گیرند.
(جُ) (حراستث.) غیر، مگر، لا، الا، به استثنای.
(جِ) (اِ.)
۱- صدایی که از تماس آب با آتش یا فلز گداخته برخیزد.
۲- صدای تف دادن چیزی در روغن.
(جِ. زَ دَ)(مص ل.) ناله و زاری کردن.
(جُ) [ ع. ] (اِ.) بخشی از چیزی، پاره‌ای از شی ء مق کل. ج. اجزاء.
(جُ) [ ع. ] (اِ.) بخشی از چیزی، پاره‌ای از شی ء. ج. اجزاء.
(جُ) [ ع. ] (ص نسب.) اندک، کم.
(جُ یّ) [ ع. ] (اِ.) جِ جزئیه.
