به آبِ روشنِ می عارفی طهارت کرد
عَلَی الصَّباح، که میخانه را زیارت کرد
همین که ساغرِ زَرّینِ خور، نهان گردید
هِلال عید به دورِ قدح اشارت کرد
خوشا نماز و نیازِ کسی که از سرِ درد
به آبِ دیده و خونِ جگر طهارت کرد
امام خواجه، که بودش سرِ نمازِ دراز
به خونِ دخترِ رَز خرقه را قِصارت کرد
دلم ز حلقهٔ زلفش به جان خرید آشوب
چه سود دید ندانم که این تجارت کرد
اگر امامِ جماعت طلب کند امروز
خبر دهید که حافظ به می طهارت کرد
با دوستان مضایقه در عمر و مال نیست
صد جان فدای یار نصیحت نیوش کن
«حافظ»
(جَ رَ) (ص.) زخمی، مجروح.
(جَ) (اِ.) تخت پادشاهی.
(~.) (اِ.)پرنده‌ای کبود رنگ که پیوسته در کنار آب نشیند، خرچال.
(~.) [ ع. ] (اِ.)
۱- زمین هموار بی گیاه.
۲- جامه کهنه ؛ ج. جرود.
(جَ رِ) [ ع. ] (ص.) بی گیاه.
(جُ) [ ع. ] (اِ.) ج. اجرد؛ بی مویان، خرد مویان، کوتاه مویان.
(جُ دِ) (اِ. ص.) اسب اخته شده، اسبی که پدرش عربی و مادرش از نژاد دیگر باشد.
(جَ دِ) (اِ. ص.) اسب زرد رنگ.
(جُ رِ) [ ع. ] (اِ.) نوعی موش صحرایی. ج. جرذان.
(جِ) (اِ.) دیوار اطاق و ایوان.
(جَ) (اِ.) = چرز: پرنده‌ای است که حباری گویند.
(جَ یا جُ رَ یا رُ) [ ع. ] (اِ.) زمینی که بر وی گیاه نروید.
(جَ) (اِ.)
۱- (مص ل.) سخن گفتن.
۲- نغمه سرودن.
۳- (اِ.) آواز نرم
(جَ رَ) [ ع. ] (اِ.) زنگ، درای.
(~. زَ دَ) [ ع - فا. ] (مص ل.) اظهار وجود کردن.
(جَ شَ) (اِ.) هجو، شعری که در هجو کسی بگویند.
(جُ عَ) [ ع. جرعه ]
۱- (مص ل.) کم کم نوشیدن.
۲- (اِ.) آن مقدار از آب یا هر چیز مانند آن که یک بار بیآشامند.
(~.) [ ع - فا. ]
۱- (ص فا.) آن که جرعه (شراب و مانند آن) ریزد.
۲- (اِمر.) جامی باشد ناوچه دار و آن دو قسم است: بزرگ و کوچک. با بزرگ آن زنان در حمام آب بر سر ریزند ...
(~.) [ ع - فا. ] (ص فا.) شرابخوار.
(~. کِ) [ ع - فا. ] (ص مر.) ریزه خوار، طفیلی.
