به آبِ روشنِ می عارفی طهارت کرد
عَلَی الصَّباح، که میخانه را زیارت کرد
همین که ساغرِ زَرّینِ خور، نهان گردید
هِلال عید به دورِ قدح اشارت کرد
خوشا نماز و نیازِ کسی که از سرِ درد
به آبِ دیده و خونِ جگر طهارت کرد
امام خواجه، که بودش سرِ نمازِ دراز
به خونِ دخترِ رَز خرقه را قِصارت کرد
دلم ز حلقهٔ زلفش به جان خرید آشوب
چه سود دید ندانم که این تجارت کرد
اگر امامِ جماعت طلب کند امروز
خبر دهید که حافظ به می طهارت کرد
دل من نه مرد آنست که با غمش برآید
مگسی کجا تواند که بیفکند عقابی
«سعدی»
(جُ وِ) [ ع. جزوه ] (اِ.)
۱- دسته‌ای از کاغذ چاپ شده یا با دست نوشته شده.
۲- بخشی از کتاب.
۳- دفترچه.
(جَ رِ) [ ع. جزیره ] (اِ.) آبخوست ؛ قطعه زمینی که گرداگرد آن را آب فرا گرفته باشد. ج. جزایر.
(جَ) [ ع. ] (ص.)
۱- بسیار، فراوان.
۲- استوار، محکم.
(جِ یِ) [ معر. ] (اِ.) خراجی که اهل کتاب سالانه به دولت اسلامی می‌پرداختند.
(جَ) [ ع. ] (مص م.)مس کردن، برماسیدن.
(جَ) (اِ.) زعفران.
(جَ رَ) [ ع. جساره ] (مص ل.) دلیر شدن، گستاخی کردن.
(جَ مَ) [ ع. جسامه ] (مص ل.) تنومند شدن، تناور گردیدن.
(جَ تُ) (اِمص.) پرش.
(جُ) (اِمص.) بحث.
(جُ تِ) (اِمص.) = جست وجوی:
۱- طلب.
۲- کوشش برای یافتن چیزی.
(جُ تَ) (مص م.)
۱- طلب کردن.
۲- جستجو کردن.
۳- یافتن.
(جَ تَ) (مص م.)
۱- پریدن، جهیدن.
۲- گریختن.
۳- خلاص شدن.
(جَ تِ)(ص مف.)
۱- طلب شده.
۲- یافته.
(جَ تِ. جَ تِ) (ق.) اندک اندک، تدریجاً.
(~. گُ تِ) (ق.)
۱- گه گاه، به ندرت.
۲- کم و بیش.
(جَ سَ) [ ع. ] (اِ.)
۱- کالبد، بدن.
۲- در فارسی: جسم انسان مرده. ج. اجساد.
(جِ) [ ع. ] (اِ.) پل.
(جِ) [ ع. ] (اِ.) بدن.
(~.) [ ع. ] (ص نسب.) منسوب به جسم، جسمی. مق روحانی.
