به آبِ روشنِ می عارفی طهارت کرد
عَلَی الصَّباح، که میخانه را زیارت کرد
همین که ساغرِ زَرّینِ خور، نهان گردید
هِلال عید به دورِ قدح اشارت کرد
خوشا نماز و نیازِ کسی که از سرِ درد
به آبِ دیده و خونِ جگر طهارت کرد
امام خواجه، که بودش سرِ نمازِ دراز
به خونِ دخترِ رَز خرقه را قِصارت کرد
دلم ز حلقهٔ زلفش به جان خرید آشوب
چه سود دید ندانم که این تجارت کرد
اگر امامِ جماعت طلب کند امروز
خبر دهید که حافظ به می طهارت کرد
مروت گر چه نامی بی‌نشان است
نیازی عرضه کن بر نازنینی
«حافظ»
(جُ یَّ یا یُِ) [ ع. ] (ص نسب.) مؤنث جزئی. مق کلیه.
(جَ) [ ع. جزاء ]
۱- (مص م.) مکافات.
۲- (اِمص.) پاداش.
۳- (اِ.) کیفر.
(جَ لَ) [ ع. جزاله ]
۱- (ص.) استوار بودن.
۲- (اِمص.) استواری، محکم بودن الفاظ.
(جَ یِ) [ ع. جزائر ] (اِ.) جِ جزیره ؛ آبخست‌ها، جزیره‌ها.
(جَ دَ) (اِ.) = جزدره: دنبه برشته کرده.
(جَ زَ) [ معر. ] (اِ.) گزر، هویج.
(جَ) [ ع. ] (مص ل.) پایین رفتن آب دریا.
(جَ یا جِ) [ ع. ] (اِ.) مهره اسب یمانی آمیخته از دو رنگ سیاه و سفید.
(جَ زَ) [ ع. ] (مص ل.) بی تابی کردن، ناشکیبایی کردن.
(جَ ع) [ ع - فا. ] (ص نسب.) از جنس جزع.
(جِ) (اِ.) دنبه برشته شده.
(جِ ل) (اِ.)
۱- دنبه برشته شده.
۲- هرچیز برشته شده. جزدر و جزدره نیز گویند.
(جَ) [ ع. ] (ص.)
۱- استوار، محکم.
۲- بزرگ، عظیم.
۳- سخن فصیح و محکم.
(جَ) [ ع. ] (مص م.)
۱- قطع کردن.
۲- عزم انجام کاری کردن بی تردید.
۳- ساکن گردانیدن آخرین حرف کلمه یا حذف آن براساس قواعد صرفی.
(جَ) [ ع. ] (اِ.) قلم.
(جُ) [ ع. جزء ] (اِ.)
۱- نک جزء جز.
۲- سالک راه خدا.
(جَ) [ ع. ] (اِ.) شتر.
(جَ) [ ع. ] (اِ.) شتر.
(جُ) [ ع. ] (مص ل.) بی تابی کردن، ناشکیبایی کردن.
(جَ) (ص.) ناشکیبا.
