به آبِ روشنِ می عارفی طهارت کرد
عَلَی الصَّباح، که میخانه را زیارت کرد
همین که ساغرِ زَرّینِ خور، نهان گردید
هِلال عید به دورِ قدح اشارت کرد
خوشا نماز و نیازِ کسی که از سرِ درد
به آبِ دیده و خونِ جگر طهارت کرد
امام خواجه، که بودش سرِ نمازِ دراز
به خونِ دخترِ رَز خرقه را قِصارت کرد
دلم ز حلقهٔ زلفش به جان خرید آشوب
چه سود دید ندانم که این تجارت کرد
اگر امامِ جماعت طلب کند امروز
خبر دهید که حافظ به می طهارت کرد
غیبت نکرده ای که شوم طالب حضور
پنهان نگشته ای که هویدا کنم تو را
«فروغی بسطامی»
(ص فا.) کسی که جان خود را فدا کند.
(حامص.)
۱- فداکاری.
۲- دلیری، شجاعت.
(بَ کَ) [ فا - ع. ] (ص.) ویژگی آن که در راه آرمان یا رسیدن به هدف حتی از جان خود می‌گذرد.
(بُ دَ) (مص ل.) سالم ماندن، زنده ماندن.
(بِ. سَ. شُ دَ) (مص ل.)
۱- سخت بی تاب شدن.
۲- به حال مرگ افتادن.
(اِمر.) خانه و حفاظ.
(ص مر.) (کن.) بسیار عزیز، صمیمی.
(دَ) (مص ل.)
۱- مردن.
۲- مجازاً، نهایت تلاش و کوشش را کردن.
(ص فا.)
۱- زنده، موجود زنده.
۲- قادر، توانا.
(اِمر.) نوشدارو، داروی جان بخش.
(س) (ص فا.) جان ستاننده، قاتل.
(سَ) (ص مر.) مقاوم در برابر سختی‌ها.
(~.) (حامص.) استقامت در مشقات.
(سَ یا س) (ص فا.) فدایی.
(~.) (حامص.) فداکاری.
(سَ یا سِ پُ دَ) (مص ل.) مردن.
(ی) (فَ) (ص فا.)
۱- افزاینده جان، آن چه که موجب نشاط روان شود.
۲- آب حیات، آب زندگانی.
(فَ یا فِ دَ) (مص ل.) جان خود را فدا کردن.
(پَ) (اِمر.)
۱- پناه جان، محافظ جان.
۲- موضعی از خاک که سرباز در پناه آن بتواند عملیات نظامی کند؛ پناهگاه.
(کَ دَ) (مص ل.) مردن.
