به آبِ روشنِ می عارفی طهارت کرد
عَلَی الصَّباح، که میخانه را زیارت کرد
همین که ساغرِ زَرّینِ خور، نهان گردید
هِلال عید به دورِ قدح اشارت کرد
خوشا نماز و نیازِ کسی که از سرِ درد
به آبِ دیده و خونِ جگر طهارت کرد
امام خواجه، که بودش سرِ نمازِ دراز
به خونِ دخترِ رَز خرقه را قِصارت کرد
دلم ز حلقهٔ زلفش به جان خرید آشوب
چه سود دید ندانم که این تجارت کرد
اگر امامِ جماعت طلب کند امروز
خبر دهید که حافظ به می طهارت کرد
شیرینتر از آنی به شکرخنده که گویم
ای خسرو خوبان که تو شیرین زمانی
«حافظ»
(یِ) [ ع. جانیه ] (اِفا.) مؤنث جانی، زن جنایت کار، زن تبهکار.
(اِ.) مقام، منزلت.
(طَ لَ) [ معر. ] (ص فا.) دوستدار مقام و درجه.
(هِ) [ ع. ] (اِفا.) جهد کننده، کوشا.
(هِ) [ ع. ] (اِفا.)
۱- نادان.
۲- (عا.) لات، لوطی.
(هِ یَّ) [ ع. جاهلیه ] (مص جع.)
۱- نادانی.
۲- دوره پیش از اسلام که عرب بت پرستی می‌کرد.
(وِ) (ص مر.) جاویدان.
(وِ نِ) (ص مر.) جاویدان.
(وَ) (اِ.) قسمی خار سفید رنگ، ثغام.
(وَ) (اِ.) نک گاورس.
[ په. ] (ص.) ابدی، دایم.
[ په. ] (ص مر.) جاودان.
(دَ) [ په. ] (مص م.) جویدن.
(ص فا.) جاکش، دلال محبت، پاانداز.
(اِ.) نک جاش.
(کَ یا کِ) (ص فا.) کسی که امکانات ارضاء شهوت دیگران را فراهم آورد؛ دلال محبت.
(کِ) (حامص.)عمل و شغل جاکش.
(ص فا.)
۱- آن چه جایی را اشغال کند.
۲- شاغل.
(اِمر.)
۱- محل اقامت.
۲- خانه، سرا، منزل.
(یِ) [ ع. جائب ] (اِفا.) خبررسنده از دور.
