به آبِ روشنِ می عارفی طهارت کرد
عَلَی الصَّباح، که میخانه را زیارت کرد
همین که ساغرِ زَرّینِ خور، نهان گردید
هِلال عید به دورِ قدح اشارت کرد
خوشا نماز و نیازِ کسی که از سرِ درد
به آبِ دیده و خونِ جگر طهارت کرد
امام خواجه، که بودش سرِ نمازِ دراز
به خونِ دخترِ رَز خرقه را قِصارت کرد
دلم ز حلقهٔ زلفش به جان خرید آشوب
چه سود دید ندانم که این تجارت کرد
اگر امامِ جماعت طلب کند امروز
خبر دهید که حافظ به می طهارت کرد
بردم از ره دل حافظ به دف و چنگ و غزل
تا جزای من بدنام چه خواهد بودن
«حافظ»
(گِ ر تَ) (مص ل.)
۱- زندگانی یافتن.
۲- نیرو گرفتن پس از بیماری.
(اِمر.) معشوقه، محبوب.
(نِ) (اِمر.)
۱- معشوق، محبوب.
۲- درست و حسابی، سخت و کامل.
(نِ) [ ع. ] (اِ.)
۱- پهلو، طرف.
۲- سوی، جهت.
۳- ناحیه. ج. جوانب.
(نِ) [ ع - فا. ] (ص فا.) حمایت کننده، طرفدار.
(~.) [ ع - فا. ] (حامص.) طرفداری، حمایت.
(اِ.) نوعی کیسه بزرگ.
(نِ) (اِ.) آن بخش از جمجمه که در کودکی نرم است.
(نِ) (ص فا.)
۱- قائم مقام.
۲- ولیعهد.
(~.) (حامص.) قائم مقامی.
(فَ) (ص فا.) جان فرساینده، خسته کننده.
(فَ یا فِ) (حامص.) جان فدا کردن.
(نَ) (اِمر.) فرشی کوچک که بر کف اتاق یا زمین گسترند و روی آن نماز گزارند، سجاده. ؛ ~ آب کشیدن تظاهر به پاکی و تقدس کردن.
(نِ وَ) (اِص.)
۱- زنده، جاندار.
۲- حیوان. ؛ جک و ~ جانوران گوناگون به ویژه حشرات موذی.
(~. شِ) (حامص.) علمی که موجودات زنده حیوانی رامورد مطالعه قرار می‌دهد، معرفه الحیوان.
(ص فا.) بسیار رنج دهنده.
(گُ) (ص فا.) گدازنده جان، بسیار دردناک.
(ی) (گَ) (ص فا.) آنچه روح و جان را بیازارد.
(ص نسب.) گرامی، عزیز.
[ ع. ] (اِفا.) جنایتکار.
