به آبِ روشنِ می عارفی طهارت کرد
عَلَی الصَّباح، که میخانه را زیارت کرد
همین که ساغرِ زَرّینِ خور، نهان گردید
هِلال عید به دورِ قدح اشارت کرد
خوشا نماز و نیازِ کسی که از سرِ درد
به آبِ دیده و خونِ جگر طهارت کرد
امام خواجه، که بودش سرِ نمازِ دراز
به خونِ دخترِ رَز خرقه را قِصارت کرد
دلم ز حلقهٔ زلفش به جان خرید آشوب
چه سود دید ندانم که این تجارت کرد
اگر امامِ جماعت طلب کند امروز
خبر دهید که حافظ به می طهارت کرد
حلاج بر سر دار این نکته خوش سراید
از شافعی نپرسند امثال این مسائل
«حافظ»
(عِ) [ ع. ] (اِفا.)
۱- گرداننده، سازنده.
۲- جعل کننده.
(اِ.) زن بدکار، فاحشه. جاجاف، جفجاف نیز گویند.
[ ع. ] (اِفا.) جفاکار.
(لِ) [ ع. ] (اِفا.) جلب کننده، دلربا.
(لِ) [ ع. ] (اِ.) نشیننده، نشسته.
(لِ یا لَ) (اِ.) قطعاتی از چوب و تخته که به مشک‌های پر باد بندند و در آب اندازند و روی آن نشسته از آب عبور کند.
[ ع. ] (اِفا.)
۱- روشن، واضح.
۲- جلا - دهنده، پاک کننده. ؛ ادویه ~: دواهایی که عفونت‌های جلدی را با آن پاک کنند، ضد - عفونی‌های جلدی.
(اِ.) کشتزار خربزه، هندوانه و خیار و مانند آن.
(حامص.) زراعت خربزه، هندوانه و غیره.
(اِ.)
۱- نوایی است از موسیقی قدیم.
۲- نام طبیب معروف یونانی.
(یِ یا یَ) [ ع. ] (اِفا.) مؤنث جالی. غریبانی که از وطن خود هجرت کرده‌اند.
[ په. ] (اِ.)
۱- پیاله، ساغر.
۲- هر یک از صفحات بزرگ و برش نخورده آیینه یا شیشه.
۳- جایزه‌ای که در مسابقات ورزشی به برندگان داده می‌شود. ؛~ جهانی مجموعه مسابقاتی که معمولاً در یک رشته ورزشی میان تیم‌های ...
(مِ جَ) (اِمر.) جام گیتی نما، جام جهان نما. جامی که جمشید چهارمین پادشاه پیشدادی اختراع کرد و در آن اوضاع جهان را مشاهده می‌کرد، این جام بعدها به کیخسرو و دارا رسید. در عرفان از این جام به دل ...
(زَ دَ) (مص ل.) شراب خوردن.
(نِ دَ) (مص ل.) وعده عشرت دادن، سرِ دوستی داشتن.
(دَ) (مص ل.) فراموش شدن چیزی در جایی.
(اِمر.) آیینه خانه، اطاقی که به دیوارهای آن آیینه نصب کرده باشند.
(مِ) [ ع. ] (اِفا.)
۱- یخ بسته، منجمد.
۲- آن چه که زنده نیست و رُشد ندارد مانند سنگ.
(مِ) [ ع. ]
۱- (اِفا.) جمع کننده، گرد - آورنده.
۲- (ص.) تمام، کامل.
۳- (اِ.) مسجدی که در آن نماز جمعه گزارند.
(مِ عُ لْ اَ) [ ع. ] (ص مر.) کامل از هر نظر.
