به آبِ روشنِ می عارفی طهارت کرد
عَلَی الصَّباح، که میخانه را زیارت کرد
همین که ساغرِ زَرّینِ خور، نهان گردید
هِلال عید به دورِ قدح اشارت کرد
خوشا نماز و نیازِ کسی که از سرِ درد
به آبِ دیده و خونِ جگر طهارت کرد
امام خواجه، که بودش سرِ نمازِ دراز
به خونِ دخترِ رَز خرقه را قِصارت کرد
دلم ز حلقهٔ زلفش به جان خرید آشوب
چه سود دید ندانم که این تجارت کرد
اگر امامِ جماعت طلب کند امروز
خبر دهید که حافظ به می طهارت کرد
یا رب این کعبه مقصود تماشاگه کیست
که مغیلان طریقش گل و نسرین من است
«حافظ»
(مِ عُ شَّ یِ) [ ع. ] (ص مر.) دارای شرایط کافی برای انجام کاری یا پذیرش مسئولیتی یا داشتن مقامی.
(مِ عِ) [ ع. جامعه ] (اِ.) گروه مردم یک شهر، کشور، جهان یا صنفی از مردم مانند جامعه بشریت، سیاه پوستان، هنری، و... ؛~ مدنی جامعه‌ای که بر مبنای خواست آزادانه و آگاهانه اکثریت مردم در شکل ...
(~. شِ) (حامص. اِمر.) دانشی که بررسی و تحقیق درباره مظاهر مختلف حیات اجتماعی انسان را از طریق علمی مورد مطالعه قرار می‌دهد.
(مِ) [ ع. ] (اِ.)
۱- گله شتر یا شتربانان.
۲- قبیله بزرگ.
(مِ) [ په. ] (اِ.)
۱- لباس، تن پوش.
۲- جام، صراحی.
۳- پارچه، پارچه نادوخته. ؛~ عباسیان کنایه از: لباس سیاه. ؛~ فرو نیل کردن کنایه از: سیاه کردن لباس به نشانه عزادار شدن. ؛~ قبا ...
(~.) (ص فا.) کارگری که در حمام جامه‌های مردم را نگه می‌دارد.
(~.) (اِمر.)
۱- صندوقی که در آن جامه‌ها را گذارند.
۲- اتاقی که در آن جامه‌ها را حفظ کنند.
(~. دَ)
۱- (ص فا.) در حال جامه دریدن از روی بی قراری و غم و یا وجد.
۲- (اِ.) گوشه‌ای در دستگاه شور و همایون و افشاری.
۳- از الحان قدیم ایرانی.
(~. دَ دَ) (مص م.) بی تاب شدن، ناشکیبایی کردن.
(~ء ت) (اِمر.) کفن.
(~. کَ) (اِمر.) سربینه، رخت کن حمام.
(~.) (ص فا.) رخت شوی، گازر.
۱ - (اِمص.)آیینه کاری.
۲- (مص م.) آیینه کاری کردن.
(مِ) (اِ.) مستمری، مواجب.
(~. خا)(اِ. ص.)خدمتکار، نوکر، خدمتکاری که حقوق می‌گیرد.
[ په. ] (اِ.)
۱- روح انسانی.
۲- نفس. ؛ ~دادن و قبض را گرفتن کنایه از: مردن، جان به عزراییل تسلیم کردن. ؛ ~به طاق افکندن کنایه از: حالت احتضار و مرگ داشتن.
(فَ)(ص فا.)خالق روح، آفریدگار.
(هَ) (اِمر.) آنچه جان آدمی را بگیرد.
(اَ دَ)(مص ل.) مردن، جان دادن.
(اَ یا اُ) (ص فا.) بلع کننده جان، جان گیر.
