میدمد صبح و کله بست سحاب
میدمد صبح و کِلِّه بست سحاب
الصَبوح الصَبوح یا اصحاب
میچکد ژاله بر رخِ لاله
المُدام المُدام یا احباب
میوزد از چمن نسیمِ بهشت
هان، بنوشید دَم به دَم مِیِ ناب
تخت زُمْرُد زده است گل به چمن
راحِ چون لعلِ آتشین دریاب
درِ میخانه بستهاند دگر
اِفتَتِح یا مُفَتِّح الاَبواب
لب و دَندانْت را حقوق نمک
هست بر جان و سینههایِ کباب
این چنین موسِمی عجب باشد
که ببندند میکده به شتاب
بر رخِ ساقیِ پری پیکر
همچو حافظ بنوش بادهٔ ناب
هر سروقد که بر مه و خور حسن میفروخت
چون تو درآمدی پی کاری دگر گرفت
«حافظ»
( اَ ) (اِ.) روشنایی، نور.
( اَ ) (اِ.)
۱- ابزار، آلت.
۲- ادویه خوشبو که در غذا ریزند.
(اَ یِ) (اِمص.)
۱- عمل افزون کردن.
۲- عمل افزون شدن.
(اَ دَ)
۱- (مص م.) زیاد کردن، بیشتر کردن.
۲- (مص ل.) زیاد شدن.
( اَ )
۱- (ق.) بیش، زیاد، بسیار.
۲- در ترکیب با واژههای دیگر معنای افزاینده میدهد.
( اَ ) (حامص.) بسیاری، فراوانی.
( اِ ) [ ع. ]
۱- (مص م.) فساد کردن، برپا کردن فتنه.
۲- (اِمص.) تباهی، فساد.
( اَ ) (اِ.) تسمه و ریسمانی که به گردن اسب و الاغ میبندند.
(~. سَ رِ خُ) (ص.) کسی که فقط به رأی خود عمل میکند.
(~. رِ. کَ دَ) (مص ل.) سرپیچی کردن، یاغی شدن.
(~. گُ تِ) (ص.) گستاخ، بی - پروا، وحشی.
( اَ ) (اِ.) سنگی که با آن کارد و شمشیر و مانند آن را تیز کنند.
(اَ نِ) (اِ.) قصه، داستان.
(~. خا دَ) (مص ل.) یاوه گفتن، بیهوده حرف زدن.
(~.) (ص فا.)
۱- داستان سرا.
۲- کنایه از: یاوه گو، بیهوده گو.
(اَ یَ دِ) (ص فا.)
۱- رام کننده.۲ - افسونگر، جادوگر.
(اَ دَ) (مص م.)
۱- رام کردن، مسخّر داشتن.
۲- جادو کردن.
(اُ س ِ) [ انگ. ] (اِ.) = آفست: نوعی از چاپ که نوشته و عکس را بر سطح لاستیکی یک استوانه (سیلندر) گردان برمی گرداند و سپس آن را با فشار استوانه دیگر روی کاغذ چاپ میکنند. ماشین ...
(اَ سَ) [ په. ] (اِ.) تاج، دیهیم.
(اَ سَ) (اِ.) کسی که در ارتش درجه اش از ستوان به بالا باشد، صاحب منصب.
