میدمد صبح و کله بست سحاب
میدمد صبح و کِلِّه بست سحاب
الصَبوح الصَبوح یا اصحاب
میچکد ژاله بر رخِ لاله
المُدام المُدام یا احباب
میوزد از چمن نسیمِ بهشت
هان، بنوشید دَم به دَم مِیِ ناب
تخت زُمْرُد زده است گل به چمن
راحِ چون لعلِ آتشین دریاب
درِ میخانه بستهاند دگر
اِفتَتِح یا مُفَتِّح الاَبواب
لب و دَندانْت را حقوق نمک
هست بر جان و سینههایِ کباب
این چنین موسِمی عجب باشد
که ببندند میکده به شتاب
بر رخِ ساقیِ پری پیکر
همچو حافظ بنوش بادهٔ ناب
اگر میل دل هر کس به جایست
بود میل دل من سوی فرخ
«حافظ»
( اَ ) [ په. ] (اِ.)۱ - بلندی، فراز.
۲- کرسی، منبر.
( اِ ) [ ع. ] (مص م.)جدا کردن، بیرون دادن.
(اَ دَ) (مص م.)
۱- بلند ساختن، افراشتن.
۲- زینت دادن.
(اَ تَ) (مص م.) افراختن.
( اِ ) [ ع. ]
۱- (مص م.) جیره و مقرری به کسی دادن.
۲- (مص ل.) واجب شدن زکات بر مال.
۳- جدا کردن چیزی برای کسی.
( اِ ) [ ع. ]
۱- (مص ل.) از حد درگذشتن.
۲- (اِمص.) زیاده روی.
(اِ رَ) [ معر. ] (ص نسب.) نک افرنگ.
(اَ رَ) (اِ.)
۱- فر و شکوه.
۲- زیبایی.
(اَ رَ دَ) (مص م.) زینت دادن.
(اَ رَ) (اِ.) تخت پادشاهی.
(~.) (اِ.)
۱- فر و شکوه.
۲- زیبایی.
(~.) (اِ.) فرنگستان، اروپا.
(اَ تَ) [ په. ]
۱- (مص م.)روشن کردن.
۲- (مص ل.) روشن شدن.
۳- تند شدن آتش.
۴- خشمگین شدن.
(اَ تِ) (ص مف.)
۱- روشن شده.
۲- شعله ور شده.
۳- خشمگین.
( اَ ) (اِفا.) در کلمات مرکب به معنی افروزنده آید: آتش افروز، جهان افروز، دل - افروز.
(اَ دَ) (مص م.)
۱- روشن کردن، درخشان ساختن.
۲- مشتعل کردن.
(اَ زِ)(اِمص.)۱ - افروختگی، روشنایی.
۲- اشتعال.
(اَ زَ دِ) (ص فا.)
۱- روشن کننده.
۲- درخشنده.
۳- مشتعل کننده.
(اَ زِ) (اِمر.)
۱- آتشگیره.
۲- فتیله چراغ.
(اَ ش ِ) (اِ.) نک آفروشه.
