میدمد صبح و کله بست سحاب
میدمد صبح و کِلِّه بست سحاب
الصَبوح الصَبوح یا اصحاب
میچکد ژاله بر رخِ لاله
المُدام المُدام یا احباب
میوزد از چمن نسیمِ بهشت
هان، بنوشید دَم به دَم مِیِ ناب
تخت زُمْرُد زده است گل به چمن
راحِ چون لعلِ آتشین دریاب
درِ میخانه بستهاند دگر
اِفتَتِح یا مُفَتِّح الاَبواب
لب و دَندانْت را حقوق نمک
هست بر جان و سینههایِ کباب
این چنین موسِمی عجب باشد
که ببندند میکده به شتاب
بر رخِ ساقیِ پری پیکر
همچو حافظ بنوش بادهٔ ناب
یارب شود چو دست سبو، خشک زیر سر!
دستی که در شکستن من سنگ برنداشت
«صائب تبریزی»
(اِ ض ِ) [ ع. افاضه ] (مص م.)
۱- پر کردن ظرف تا لبریز شود.
۲- وارد شدن در سخن و حدیث.
۳- فیض رساندن، بهره.
( اَ ) [ ع. ] جِ افعال ؛ جج فعل ؛ فعلها، کنشها، کردارها.
(اِ قَ) [ ع. افاقه ] نک افاقه.
(اِ قِ) [ ع. افاقه ]
۱- (مص ل.) بهبود یافتن.
۲- به هوش آمدن.
۳- (اِمص.) بهبود.
۴- گشایش.
( اِ ) (اِ.) وام، دین.
( اَ ) (اِ.) رنگ.
(اَ نِ) [ ع. ] (اِ.)
۱- شاخه درخت.
۲- انواع سخن.
(اَ فّ) [ ع. ] (ص.) آن که دروغ بسیار گوید.
( اُ ) (ری. اِمص.)
۱- افتادن.
۲- کمی، نقصان.
(اُ تُ) (اِمر.) افتادن و برخاستن، به آهستگی رفتن و شتافتن.
(اُ) [ ع. ] (مص ل.) فتوا دادن، حکم صادر کردن.
(اُ دَ) [ په. ] (مص ل.)
۱- سقوط کردن.
۲- از پا درآمدن.
۳- روی دادن، واقع شدن.
۴- نصیب شدن، بدست آوردن. ؛~ با کسی سر و کار داشتن با کسی.
(اُ دِ) (ص مف.)
۱- زمین خورده.
۲- از پا درآمده.
۳- فروتن، متواضع.
۴- مصروع، کسی که دچار صرع شده باشد.
۵- اطلاق شده.
( اُ ) (حامص.)
۱- فروتنی، تواضع.
۲- خواری، ذلت.
( اُ ) (ص فا.) در حال افتادن. ؛~ و خیزان راه رفتن آهسته و به حالت افتادن و برخاستن راه رفتن.
(اِ تِ) [ ع. ] (مص ل.)
۱- گشودن، باز کردن.
۲- آغاز کردن.
(اِ تِ) [ ع. ] (مص ل.)
۱- در فتنه افتادن.
۲- مفتون شدن.
( اِ ) [ ع. ]
۱- (مص ل.) فخر کردن.
۲- (اِمص.) نازش. ج. افتخارات.
(اِ تِ) [ ع. ] (مص ل.) تهمت زدن، بهتان.
(اِ تِ) [ ع. ] (مص م.)
۱- شکار کردن.
۲- با نشانه چیزی را دریافتن.
