روز وصلِ دوستداران یاد باد
یاد باد آن روزگاران، یاد باد
کامم از تلخیِ غم چون زهر گشت
بانگِ نوشِ شادخواران یاد باد
گر چه یاران فارِغَند از یادِ من
از من ایشان را هزاران یاد باد
مبتلا گشتم در این بند و بلا
کوشش آن حق‌گزاران یاد باد
گر چه صد رود است در چشمم مُدام
زنده رودِ باغ‌ِ کاران یاد باد
رازِ حافظ بعد از این ناگفته ماند
ای دریغا رازداران یاد باد
من رمیده ز غیرت ز پا فتادم دوش
نگار خویش چو دیدم به دست بیگانه
«حافظ»
(حَ) [ ع. ] (مص م.) انداختن، افکندن.
(حَ یا حِ) [ ع. ] (اِمص.) مهارت، چیره - دستی، استادی.
(حَ) [ ع. ] (مص م.)
۱- برابر کردن.
۲- پیروی، تتبع کردن (شاعر یا نویسنده‌ای را).
(حَ) [ ع. ] (ص فا.) ترسنده، پرهیزکننده.
(حُ ر یا رّ) [ ع. ] (ص. اِ.) آزاده، آزاده مرد.
(حَ ر یا رّ) [ ع. ] (اِ.) گرما، گرمی.
(حِ) [ ع. ]
۱- (مص م.) جنگیدن، محاربه.
۲- (اِ.) جِ حربه.
(حَ رّ) [ ع. ] (ص.) برزگر، کشاورز.
(حُ رّ) [ ع. ] (اِ.) جِ حارث.
(حِ ثَ) [ ع. حرائه ] (مص ل.) کشاورزی کردن، شخم زدن.
(حَ) [ ع. ] (اِمص.) چیزی را با مزایده به فروش گذاشتن.
(حَ رَ) [ ع. حراره ] (اِ.)
۱- گرما، گرمی.
۲- تندی، تیزی.
(حُ رّ) [ ع. ] (ص. اِ.)جِ حارس ؛ پاسبانان، نگاهبانان.
(حِ سَ) [ ع. حراسه ] (اِمص.) نگاهبانی، پاسبانی.
(حِ) [ ع. ] (ص.) جِ حریص ؛ آزمندان.
(حَ رّ) [ ازع. ] (ص.) پرگوی، پرچانه.
(حَ فَ) [ ع. حرافه ]
۱- (مص ل.) تند بودن، زبانگز بودن.
۲- (اِمص.) تیزی، زبان - گزی، تندمزگی.
(حُ) [ ع. ] (اِ.)
۱- آب بسیار شور.
۲- اسب تندرو.
(حَ رّ) [ ع. ] (ص.) بسیار سوزان.
(حُ قِ یا قَ) [ ع. ] (اِ.)
۱- سوخته چخماق.
۲- شعله.
