روز وصلِ دوستداران یاد باد
یاد باد آن روزگاران، یاد باد
کامم از تلخیِ غم چون زهر گشت
بانگِ نوشِ شادخواران یاد باد
گر چه یاران فارِغَند از یادِ من
از من ایشان را هزاران یاد باد
مبتلا گشتم در این بند و بلا
کوشش آن حق‌گزاران یاد باد
گر چه صد رود است در چشمم مُدام
زنده رودِ باغ‌ِ کاران یاد باد
رازِ حافظ بعد از این ناگفته ماند
ای دریغا رازداران یاد باد
زین سفر گر به سلامت به وطن بازرسم
نذر کردم که هم از راه به میخانه روم
«حافظ»
(تَ مِ یِ) [ ع. تنمیه ]
۱- (مص م.) نمو دادن.
۲- افروختن آتش.
۳- (اِمص.) رشد، نمو.
(تَ نَ دِ) (ص فا.) بافنده، تارتن.
(تَ نَ) (اِ.) عنکبوت، تارتن.
(~.) (اِ.) تار عنکبوت.
(تَ نِ) (اِ.)
۱- تن، بدن.
۲- ساقه درخت.
(تَ)
۱- (ص.) یگانه، بدون همراه و همدم.
۲- (ق.) فقط.
(~.) (حامص.)
۱- یگانه بودن، تنها بودن.
۲- خلوت.
(تَ نُ) (اِ.) نیرو، توانایی.
(تَ دَ) (مص م.) نک تنیدن.
(تَ نُّ) [ ع. ] (مص م.) نوره کشیدن، واجبی کشیدن.
(تَ) (اِ.) محل پختن نان در خانه یا نانوایی.
(تَ نَ وُّ) (اِ.) [ ع. ] (مص ل.) روشن شدن.
(تَ رِ) (اِ.)
۱- دودکش، لوله حلبی که روی سماور گذارند تا دود را خارج کند.
۲- سوراخ بالای آسیا که آب از آن روی پره‌های آسیا ریزد.
(تَ نُ) (اِ.) شکاف، چاک، تنوزه هم گویند.
(تَ نَ وُّ) [ ع. ] (مص ل.) گوناگون شدن.
(تَ نَ وُّ) [ ع. ] (مص ل.)
۱- نیکو گردانیدن غذا و لباس.
۲- خوش سلیقگی.
۳- رنج بردن.
۴- مدارا کردن.
۵- مبالغه کردن.
۶- مهارت و استادی به کار بردن.
(تَ مَ) (ص مر.)
۱- تناور.
۲- فربه، چاق.
(تَ) [ ع. ] (مص م.) روشن کردن.
(~.) [ ازع. ]
۱- (مص م.) نوره کشیدن، واجبی کشیدن.
۲- (اِ.) واجبی، نوره.
(تَ) [ ع. ] (مص م.) خوابانیدن.
