روز وصلِ دوستداران یاد باد
یاد باد آن روزگاران، یاد باد
کامم از تلخیِ غم چون زهر گشت
بانگِ نوشِ شادخواران یاد باد
گر چه یاران فارِغَند از یادِ من
از من ایشان را هزاران یاد باد
مبتلا گشتم در این بند و بلا
کوشش آن حق‌گزاران یاد باد
گر چه صد رود است در چشمم مُدام
زنده رودِ باغ‌ِ کاران یاد باد
رازِ حافظ بعد از این ناگفته ماند
ای دریغا رازداران یاد باد
وصل تو اجل را ز سرم دور همی‌داشت
از دولت هجر تو کنون دور نماندست
«حافظ»
(تَ) [ ع. ] (مص م.) دو زَبَر یا دو زیر یا دو پیش که به آخر کلمات عربی در حالت نصبی، جری و رفعی افزوده می‌شود.
(تَ یِ) [ ع. ] (مص م.) بلندآوازه گردانیدن، نام کسی را به نیکی بردن، ستودن.
(تُ نُ) (ص.)
۱- نازک و لطیف.
۲- پهن.
(تُ نُ) (ص فا. اِ.) = تنک بیزنده: غربال، موبیز.
(تَ نَ کُّ) [ ع. ] (مص ل.)
۱- ناشناس بودن.
۲- به حال زشت و ناخوش درآمدن.
(تُ نُ کِ یا کَ) (اِ.)
۱- شلوار کوتاه که تا سر زانو باشد.
۲- شلوار کوتاه زنانه یا مردانه.
(تَ کِ یا کَ) (اِ.) قرص رایج از زر و سیم و مس.
(تَ) [ ع. ] (مص م.) مجهول کردن، ناشناس ساختن.
(تَ) [ ع. ] (مص م.) واژگون کردن، سرازیر ساختن.
(تَ) [ ع. ] (مص م.) عقوبت کردن.
(~.) (اِ.)
۱- لنگه بار، عدل، جوال.
۲- تسمه‌ای که به کمر اسب یا الاغ بندند.
۳- آن چه که بدان چیزهایی را تحت فشار قرار دهند مانند قید صحافی.
۴- بار، حمل.
(تُ) (اِ.) کوزه‌ای از جنس سفال یا بلور که قسمت پایین آن بزرگ و بالای آن تنگ و باریک باشد.
(~.) [ په. ]
۱- (ص.) باریک، کم عرض.
۲- جایی که کسی یا چیزی به دشواری در آن جا گیرد.
۳- (اِ.) دره.
(تَ) (ص.)
۱- بسیار نزدیک، چسبان.
۲- نایاب.
(~. مَ دَ) (مص ل.)
۱- خسته شدن، درمانده شدن.
۲- دلگیر شدن.
۳- نزدیک شدن.
(تَ. تَ) (ق.) بار بار، بسیار زیاد.
(~.) (ص.) نادار، بی بضاعت.
(~. تَ) (مص ل.) بر کسی سخت گرفتن.
(تَ) (حامص.) خشک سالی، کمیابی و گرانی ارزاق.
(~. چَ یا چِ) (ص مر.) بخیل، ممسک.
