روز وصلِ دوستداران یاد باد
یاد باد آن روزگاران، یاد باد
کامم از تلخیِ غم چون زهر گشت
بانگِ نوشِ شادخواران یاد باد
گر چه یاران فارِغَند از یادِ من
از من ایشان را هزاران یاد باد
مبتلا گشتم در این بند و بلا
کوشش آن حق‌گزاران یاد باد
گر چه صد رود است در چشمم مُدام
زنده رودِ باغ‌ِ کاران یاد باد
رازِ حافظ بعد از این ناگفته ماند
ای دریغا رازداران یاد باد
هر نکته‌ای که گفتم در وصف آن شمایل
هر کو شنید گفتا لله در قائل
«حافظ»
(اِ.) سگ شکاری.
(ص.)
۱- عرب، عربی.
۲- زبان عربی.
(نِ) (اِ.) شلاق، تسمه چرمی که با آن چهارپایان را هنگام تاختن بزنند.
(دَ)
۱- (مص ل.) تاختن، دویدن.
۲- حمله کردن.
۳- (مص م.) دوانیدن.
(اِ. ص.) تازی، عرب.
(اِ.)
۱- اضطراب، بی تابی.
۲- اندوه.
(ص.) بی مو، سر تاس.
(اِ.)
۱- مکعبی کوچک دارای شش سطح که روی هر سطح تعدادی نقطه وجود دارد. به تعداد عددی که تاس نشان می‌دهد، مهره را در بازی نرد، حرکت می‌دهند.
۲- کاسه مسی، بادیه.
(ص فا.) دعانویس.
(دَ) (مص م.) خفه کردن، بی تابی کردن.
(س ِ) [ ع. ] (اِ.) نهم.
(س ِ) (اِ.)
۱- اندوه، ملالت.
۲- اضطراب، بی تابی.
۳- ویار، میل شدید به خوردن بعضی از میوه‌ها یا خوراکی‌ها که بیشتر به خانم‌های آبستن دست می‌دهد.
(~.) (اِمص.) نفس زدن پیاپی انسان و حیوان از کثرت گرما یا تلاش.
[ ع. ] (اِ.) روز نهم ماه محرم.
(دَ) (مص ل.)
۱- اندوهناک شدن.
۲- بی قرار شدن.
۳- ویار کردن.
(اِ.)
۱- کک و مک.
۲- ماه گرفتگی.
[ تر. ] (اِ.)
۱- یار، دوست.
۲- در فارسی پسوندی است که در آخر برخی واژه‌ها معنای «هم» می‌دهد. مانند: خیلتاش = همقطار.
(شَ) (ص.)
۱- چابک، چالاک.
۲- ماست چکیده.
(کِ) (اِ.) نک زگیل.
(اِ.) درختی با برگ‌های مثلثی شکل و گل‌های خوشه‌ای.
