آن کس که به دست، جام دارد
سلطانیِ جَم، مُدام دارد
آبی که خِضِر، حیات از او یافت
در می‌کده جو، که جام دارد
سررشتهٔ جان، به جام بگذار
کاین رشته از او نظام دارد
ما و مِی و زاهدان و تقوا
تا یار، سرِ کدام دارد
بیرون ز لبِ تو ساقیا نیست
در دور، کسی که کام دارد
نرگس همه شیوه‌های مستی
از چشمِ خوشت به وام دارد
ذکرِ رخ و زلف تو دلم را
وردی‌ست که صبح و شام دارد
بر سینهٔ ریشِ دردمندان
لعلت نمکی تمام دارد
در چاهِ ذَقَن چو حافظ ای جان
حُسنِ تو دو صد غلام دارد
قصه‌اي را که به من طره کوتاه تو گفت
رشت? عمر درازي‌ست که من مي‌دانم
«پژمان بختياري»
(مَ سَ) [ ع. ] (اِ.) پیشه، کسب. ج. مکاسب.
(مُ کَ سَّ) [ ع. ] (اِمف.) شکسته شده، درهم شکسته.
(مَ س) [ ع. ] (اِ.)
۱- جای شکستن.
۲- جای آزمایش چیزی. ج. مکاسر.
(مُ کَ سِّ) [ ع. ] (اِمف.) شکننده.
(مَ) [ ع. ] (اِمف.) شکسته شده.
(مَ) [ ع. ] (اِمف.) آشکارا شده، ظاهر شده.
(مُ کَ عَ) [ ع. ] (اِ.) هر جسمی که دارای شش سطح باشد.
(مُ کَ فَّ) [ ع. ] (اِمف.)
۱- کافر خوانده شده.
۲- کفاره داده شده.
(مُ کَ فِّ) [ ع. ] (اِفا.)
۱- نسبت کفر - دهنده به کسی.
۲- کفاره دهنده.
(مَ) [ ع. ] (اِمف.) کور، نابینا.
(مُ فِ) [ ع. ] (اِفا.) کافی و کفایت دهنده.
(مَ کِ) (اِ.) زالو.
(مُ کَ لْ لا) [ ع. ] (ص.) گرفته شده از واژه فارسی «کلاه»، کسی که کلاه بر سر می‌گذارد.
(مُ کَ لَّ) [ ع. ]
۱- (اِمف.) آهکی شده.
۲- (ص.) آهک دار، آهکی.
(مُ کَ لَّ) [ ع. ] (اِمف.) تکلیف شده، کسی که انجام کاری را عهده دار شده باشد.
(مُ کَ لِّ) [ ع. ] (اِفا.)
۱- به زحمت و مشقت اندازنده.
۲- تعیین کننده تکلیف. ج. مکلفین.
(~. شُ دَ) [ ع - فا. ] (مص ل.)
۱- انجام کاری را به عهده گرفتن.
۲- به سن بلوغ رسیدن.
(مُ کَ لَّ) [ ع. ] (اِمف.) آراسته شده، تاج بر سر نهاده شده.
(مُ کَ مِّ) [ ع. ] (اِفا.) کامل کننده.
(مَ مَ) [ ع. ] (اِ.) کمین گاه، جای پنهان شدن. ج. مکامن.
