آن کس که به دست، جام دارد
سلطانیِ جَم، مُدام دارد
آبی که خِضِر، حیات از او یافت
در میکده جو، که جام دارد
سررشتهٔ جان، به جام بگذار
کاین رشته از او نظام دارد
ما و مِی و زاهدان و تقوا
تا یار، سرِ کدام دارد
بیرون ز لبِ تو ساقیا نیست
در دور، کسی که کام دارد
نرگس همه شیوه‌های مستی
از چشمِ خوشت به وام دارد
ذکرِ رخ و زلف تو دلم را
وردی‌ست که صبح و شام دارد
بر سینهٔ ریشِ دردمندان
لعلت نمکی تمام دارد
در چاهِ ذَقَن چو حافظ ای جان
حُسنِ تو دو صد غلام دارد
یا رب این نوگل خندان که سپردی به منش
می‌سپارم به تو از چشم حسود چمنش
«حافظ»
(مُ نَ) [ ع. مکنه ] (اِ.) توانگری، نیرو، ثروت.
(مِ نَ س یا سَ) [ ع. مکنسه ] (اِ.)
۱- جاروب، جارو.
۲- گل کتانی. ج. مکانس.
(مُ کَ نَّ) [ ع. ] (اِمف.) احاطه کرده شده.
(مَ نُ) (اِ.) نوعی سرانداز زنان زردشتی ایران.
(مَ) [ ع. ] (اِمف.) در گنجینه نهاده، در خاک خفته.
(مَ) [ ع. ] (اِمف.) پوشیده و پنهان داشته.
(مَ) [ ع. ] (اِمف.) جِ مکنونه (مکنون)؛ پنهان داشته‌ها.
(مُ کَ نا) [ ع. ] (اِمف.) کُنیه داده شده.
(مُ کَ وَّ) [ ع. ] (اِمف.) به وجود آورده شده، موجود شده.
(مُ کَ وِّ) [ ع. ] (اِفا.) به وجود آورنده، موجد.
(مَ) [ معر. ] (اِ.) = مکو. ماکو:
۱- افزار جولاهگان که بدان جامه بافند.
۲- آلتی در چرخ خیاطی که ماسوره در میان آن جای دارد.
۳- طاسی که از آن آب خورند، طاسی که بالای آن تنگ و میانش گشاد باشد.
۴- ...
(مُ کَ کَ) [ ع. ] (اِمف.)
۱- ستاره دار کرده، منقوش به نقش ستاره.
۲- به وسیله میخ‌های زر و سیم میخکوب شده.
(مَ یّ) [ ع. ] (ص.)
۱- منسوب به مکه.
۲- سوره‌هایی از قرآن که در مکه نازل شده.
(مِ) (اِ.)
۱- امرد، مخنث.
۲- هیز.
(مِ) [ ع. ] (اِ.) پیمانه.
(مَ) [ ع. ] (ص.) درنگ کننده.
(مَ دَ) [ ع. مکیده ] (مص ل.) حیله کردن، بداندیشی کردن.
(مَ دَ) [ ع. مکیده ] (اِ.) مکر، خدعه. ج. مکاید.
(مَ دَ) (مص م.) چیزی را میان دو لب گذاشتن و آن چه را در آن است به داخل دهان کشیدن.
(مُ) (اِ.) مبالغه، سخت گیری.
