آن کس که به دست، جام دارد
سلطانیِ جَم، مُدام دارد
آبی که خِضِر، حیات از او یافت
در می‌کده جو، که جام دارد
سررشتهٔ جان، به جام بگذار
کاین رشته از او نظام دارد
ما و مِی و زاهدان و تقوا
تا یار، سرِ کدام دارد
بیرون ز لبِ تو ساقیا نیست
در دور، کسی که کام دارد
نرگس همه شیوه‌های مستی
از چشمِ خوشت به وام دارد
ذکرِ رخ و زلف تو دلم را
وردی‌ست که صبح و شام دارد
بر سینهٔ ریشِ دردمندان
لعلت نمکی تمام دارد
در چاهِ ذَقَن چو حافظ ای جان
حُسنِ تو دو صد غلام دارد
چون زلف تو ام جانا در عین پریشانی
چون باد سحرگاهم در بی سر و سامانی
«رهی معیری»
(مَ غَ) (اِ.) روغن مالی بر اعضا و مرهم نهادگی بر زخم.
(مَ غَ مِ) [ ع. ملغمه ] (اِ.) ترکیب جیوه با فلزات دیگر.
(مُ غا) [ ع. ] (اِمف.) لغو شده، بی اثر شده.
(مُ لَ فَّ) [ ع. ] (اِمف.) درپیچیده، نوردیده.
(مُ لَ فَّ) [ ع. ] (اِمف.) متشکل، مرکب.
(مَ) [ ع. ] (اِمف.) تلفظ شده.
(مَ) [ ع. ] (اِمف.) پیچیده شده، در لفافه.
(مَ لَ) [ ع. ]
۱- (اِمص.) دوستی و مهربانی به دروغ و چاپلوسی.
۲- (اِ.) زمین هموار.
۳- سبزه نرم و نازک.
(مُ لَ قَّ) [ ع. ] (اِمف.) دارای لقب، لقب دار.
(مُ لَ قِ) [ ع. ] (اِفا.) تلقین کننده، فهمانده.
(مُ لَ لَ) [ ع. ] (ص.) مضطرب.
(مُ لَ قَ) [ ع. ] (اِمف.) تلقین شده، فهمانیده شده.
(مُ قا) [ ع. ] (اِمف.)
۱- انداخته شده (بر زمین و جز آن).
۲- املاء کرده.
(مُ) [ ع. ] (اِفا.)
۱- اندازنده (بر زمین و جز آن).
۲- املاء کننده.
(مَ لَ) [ ع. ] (مص ل.) به ستوه آمدن، بیزار شدن.
(مِ لَ) [ ع. ] (اِ.) جِ ملت.
(مُ لِ) [ ع. ]
۱- (اِفا.) نازل شونده.
۲- (اِ.) بلای نازل.
(مَ) (اِ.) = ملمیز: رنگی که رنگرزان پارچه را بدان رنگ کنند.
(مُ لَ مَّ) [ ع. ]
۱- (اِمف.) روشن کرده و درخشان.
۲- (ص.) رنگارنگ.
۳- پارچه دارای رنگ‌های مختلف.
۴- جانوری که پوست بدنش دارای لکه‌ها و خال‌هایی غیر از رنگ اصلی باشد.
۵- شعری که در آن یک مصرع عربی و یک مصرع ...
(~.) [ ع - فا. ] (ص فا.)
۱- کسی که با طلا یا نقره روی فلزات دیگر کار می‌کند.
۲- کنایه از: منافق. مزوّر.
