آن کس که به دست، جام دارد
سلطانیِ جَم، مُدام دارد
آبی که خِضِر، حیات از او یافت
در می‌کده جو، که جام دارد
سررشتهٔ جان، به جام بگذار
کاین رشته از او نظام دارد
ما و مِی و زاهدان و تقوا
تا یار، سرِ کدام دارد
بیرون ز لبِ تو ساقیا نیست
در دور، کسی که کام دارد
نرگس همه شیوه‌های مستی
از چشمِ خوشت به وام دارد
ذکرِ رخ و زلف تو دلم را
وردی‌ست که صبح و شام دارد
بر سینهٔ ریشِ دردمندان
لعلت نمکی تمام دارد
در چاهِ ذَقَن چو حافظ ای جان
حُسنِ تو دو صد غلام دارد
دیدیم شعر دلکش حافظ به مدح شاه
یک بیت از این قصیده به از صد رساله بود
«حافظ»
(مُ تَ مَ) [ ع. ] (اِمف.)
۱- درخواست شده، طلب کرده.
۲- تقاضا، حاجت.
(مُ تَ مِ) [ ع. ] (اِفا.) التماس کننده، خواهش کننده.
(مُ تَ هِ) [ ع. ] (اِ.) (اِفا.) شعله ور، سوزان، دارای التهاب.
(مُ تَ) [ ع. ] (اِفا.)
۱- به خود پیچیده، پیچ در پیچ شونده.
۲- نوعی از حرکت نبض که مانند ریسمان پیچیده محسوس شود.
(مَ جَ) [ ع. ] (اِ.) پناهگاه.
(مُ لْ جَ) [ ع. ] (اِمف.) لجام زده شده.
(مُ جِ) [ ع. ] (اِفا.) لجام کننده.
(مُ لِ) [ ع. ] (اِفا.) اصرار ورزنده، الحاح کننده.
(مِ) [ ع. ] (اِ.) نمک. ج. املاح و ملاح.
(مُ حِ) [ ع. ] (اِفا.) کافر، بی دین.
(مَ حَ فِ) [ ع. ملحفه ] (اِ.) نک ملافه. ج. ملاحف.
(مُ حَ) [ ع. ] (اِمف.) پیوسته، متصل گشته.
(مُ حَ. کَ دَ) [ ع - فا. ] (مص م.) پیوستن، اضافه کردن.
(مُ حَ) [ ع. ] (اِمف.) جِ ملحقه ؛ اضافه شده‌ها، ضمیمه‌ها.
(مَ حَ) [ ع. ] (اِ.) جامه و بافته ابریشمی.
(مَ حَ مَ یا مِ) [ ع. ملحمه ] (اِ.) فتنه، شورش.
(مُ حَ یا حِ) [ ع. ملحه. ] (اِ.) سخن نیکو. ج. ملح.
(مَ) [ ع. ] (اِمف.) نگریسته شده، دیده شده.
(مَ) [ ع. ] (اِ مف.) آهنگ دار.
(مَ لَ)(اِ.) حشره‌ای است موذی از راست بالان که دارای قطعات دهانی خرد کننده و دگردیسی ناقص است. این حشره دارای دو زوج بال است. پاهای عقبی اش برای جستن رشد زیاد کرده‌است.
