آن کس که به دست، جام دارد
سلطانیِ جَم، مُدام دارد
آبی که خِضِر، حیات از او یافت
در می‌کده جو، که جام دارد
سررشتهٔ جان، به جام بگذار
کاین رشته از او نظام دارد
ما و مِی و زاهدان و تقوا
تا یار، سرِ کدام دارد
بیرون ز لبِ تو ساقیا نیست
در دور، کسی که کام دارد
نرگس همه شیوه‌های مستی
از چشمِ خوشت به وام دارد
ذکرِ رخ و زلف تو دلم را
وردی‌ست که صبح و شام دارد
بر سینهٔ ریشِ دردمندان
لعلت نمکی تمام دارد
در چاهِ ذَقَن چو حافظ ای جان
حُسنِ تو دو صد غلام دارد
نرگس ساقی بخواند آیت افسونگری
حلقه اوراد ما مجلس افسانه شد
«حافظ»
(مُ) [ ع. ملاقاه ] (مص م.) دیدن، دیدار کردن.
(مَ قِ) (اِ.) گرفته شده از «ملعقه» عربی به معنای قاشق بزرگ که با آن غذا را می‌کشند.
(مُ) [ ع. ] (اِفا.) دیدار کننده، روبرو شونده.
(مَ) [ ع. ] (اِ.) اندوه، پژمردگی، افسردگی.
(مَ لَ) [ ع. ملاله ] (اِمص.)
۱- افسردگی، دلتنگی.
۲- بیزاری، آزردگی.
(مَ) [ ع. ]
۱- (مص ل.) سرزنش کردن.
۲- (اِمص.) سرزنش.
(مُ) [ ع. ] (ص.) ملامت شده، ملوم.
(مَ مَ) [ ع. ملامه ] (مص م.) سرزنش کردن، نکوهش.
(مُ مِ س) [ ع. ملامسه ] (مص م.) یکدیگر را لمس کردن.
(مِ) [ انگ. ] (اِ.) جسمی است آلی که با الدئیدفرمیک تشکیل رزینی می‌دهد که در گرما قالب گیری می‌شود.
(مَ) [ ع. ] (ص.) پر، ممتلی.
(مُ لْ لا نُ قَ) (ص نسب.) کنایه از:
۱- کسی که زیاد به سنت‌های کهن ادبی پای بند باشد.
۲- کسی که به املای دقیق و تحت اللفظی واژه‌ها بیشتر توجه می‌کند تا معنای آن‌ها.
(مَ) [ ع. ] (اِ.) جِ ملهی ؛ آلات و ادوات لهو و لعب.
(مِ) [ ع. ] (اِ.) اصل و مایه چیزی.
(مَ لّ) [ ع. ] (ص.) کسی که ملک و زمین بسیار داشته باشد.
(مُ لْ لا یَ غ) [ ع. ملایزقل ] (ص.) (عا.) شخص پولدار و کثیف و پلید.
(مُ یِ) [ ع. ملائم ] (ص.) سازگار، آرام.
(مُ یِ مَ) [ ع. ملائمه ] (اِمص.)
۱- به نرمی رفتار کردن.
۲- خوشخویی.
(مَ یِ) [ ع. ملائک ] (اِ.) جِ ملک ؛ فرشتگان.
(مَ یِ کِ) [ ع. ملائکه ] (اِ.) جِ. ملک ؛ فرشتگان.
