آن کس که به دست، جام دارد
سلطانیِ جَم، مُدام دارد
آبی که خِضِر، حیات از او یافت
در می‌کده جو، که جام دارد
سررشتهٔ جان، به جام بگذار
کاین رشته از او نظام دارد
ما و مِی و زاهدان و تقوا
تا یار، سرِ کدام دارد
بیرون ز لبِ تو ساقیا نیست
در دور، کسی که کام دارد
نرگس همه شیوه‌های مستی
از چشمِ خوشت به وام دارد
ذکرِ رخ و زلف تو دلم را
وردی‌ست که صبح و شام دارد
بر سینهٔ ریشِ دردمندان
لعلت نمکی تمام دارد
در چاهِ ذَقَن چو حافظ ای جان
حُسنِ تو دو صد غلام دارد
سلطان من خدا را زلفت شکست ما را
تا کی کند سیاهی چندین درازدستی
«حافظ»
(مُ تَ جِ) [ ع. ] (اِفا.)۱ - یاری خواهنده.
۲- دلیر و توانا.
(مُ تَ جِ) [ ع. ] (اِفا.)
۱- خواهنده روشنایی.
۲- (ص.) روشن، تابان.
(مُ تَ نَ) [ ع. ] (اِمف.) دلیل، مدرک، چیزی که به آن استناد کنند، دارای سند.
(مُ تَ نِ) [ ع. ] (اِفا.) استنادکننده. ج. مستندین.
(مُ تَ س ِ) [ ع. ] (اِفا.) به کرکس ماننده.
(مُ تَ ش ِ) [ ع. ] (اِفا.)
۱- نفس از بینی کشنده.
۲- آن که آب یا مایعی دیگر در بینی استنشاق کند.
(مُ تَ ص) [ ع. ] (اِفا.) یاری - خواهنده.
(مُ تَ طِ) [ ع. ] (اِفا.) بازپرس، بازجو.
(مُ تَ ظِ) [ ع. ] (اِفا.)
۱- آنکه مهلت خواهد، مهلت خواهنده.
۲- انتظار دارنده.
(مُ تَ فِ) [ ع. ] (اِفا.) رم کننده، رمنده. ج. مستنفرین.
(مُ تَ کِ) [ ع. ] (اِمف.) زشت، ناپسند.
(مُ تَ کِ) [ ع. ] (اِفا.)
۱- سر باز زننده و خودداری کننده از انجام کاری.
۲- کسی که از رؤیت احضاریه یا حکم قرار دادگاه خودداری کند.
(مُ تَ) [ ع. ] (اِفا.) نور جوینده. ستاره‌ای که از خود نور ندارد. مق منیر. ؛ستاره ~ ستاره‌ای که از خود نور ندارد.
(مُ تِ) (اِ.)
۱- طعمه جانوران شکاری.
۲- غم و اندوه.
(مُ تَ) [ ع. ] (اِمف.) سرگشته، حیران.
(مُ تَ) [ ع. ] (اِمف.) ذلیل شده، خوار.
(مُ تَ جَ) [ ع. ] (ص.) زشت و قبیح.
(مُ تَ زَ) [ ع. ] (اِفا.) استهزا کننده، ریشخند کننده.
(مُ تَ لَ) [ ع. ] (اِمف.) نابوده شده، هلاک شده، از بین رفته.
(مُ جِ) [ ع. ] (اِفا.) لایق، سزاوار.
