آن کس که به دست، جام دارد
سلطانیِ جَم، مُدام دارد
آبی که خِضِر، حیات از او یافت
در می‌کده جو، که جام دارد
سررشتهٔ جان، به جام بگذار
کاین رشته از او نظام دارد
ما و مِی و زاهدان و تقوا
تا یار، سرِ کدام دارد
بیرون ز لبِ تو ساقیا نیست
در دور، کسی که کام دارد
نرگس همه شیوه‌های مستی
از چشمِ خوشت به وام دارد
ذکرِ رخ و زلف تو دلم را
وردی‌ست که صبح و شام دارد
بر سینهٔ ریشِ دردمندان
لعلت نمکی تمام دارد
در چاهِ ذَقَن چو حافظ ای جان
حُسنِ تو دو صد غلام دارد
کامم از تلخی غم چون زهر گشت
بانگ نوش شادخواران یاد باد
«حافظ»
(مُ تَ) [ ع. ] (اِفا.) یاری خواهنده.
(مُ تَ) [ ع. ] (اِمف.) کسی که از او استغاثه و فریادخواهی شده.
(مُ تَ رَ) [ ع. ] (اِمف.) غریب شمرده، شگفت دانسته.
(مُ تَ رِ) [ ع. ] (اِفا.) کسی که به زبان‌ها و آداب و عادات غریبان (اروپاییان و آمریکاییان) آگاه است ؛ مق. مستشرق ؛ ج. مستغربین.
(مُ تَ رِ) [ ع. ] (اِفا.) فرو رونده، غوطه ور شده، غرقه.
(مُ تَ فِ) [ ع. ] (اِفا.) آمرزش خواه.
(مُ تَ غِ لِّ) [ ع. ] (اِ.)
۱- زمینی که از آن غله برداشت کنند.
۲- خانه یا دکانی که اجاره بدهند.
(مُ تَ غِ لّ) [ ع. ] (اِ.) ج. مستغل.
(مُ تَ) [ ع. ] (اِفا.) بی نیاز.
(مُ تَ) [ ع. ] (اِفا.) فریادخواه، دادخواه.
(مُ تَ) [ ع. ] (اِمف.) استفاده شده، گرفته شده.
(مُ تَ رَ) [ به سیاق ع. ] (ص.) کسی که در پوشیدن لباس و آداب و عادات شیوه فرنگیان را تقلید کند.
(مُ تَ عِ لُ) [ ع. ] (اِ.) یکی از اجزای اصلی که بحر رجز از آن‌ها تشکیل شود.
(مُ تَ) [ ع. ] (اِفا.) استفاده کننده، فایده گیرنده، بهره مند.
(مُ تَ) [ ع. ] (اِفا.) کسی که طلب فیض کند.
(~. شُ دَ) [ ع - فا. ] (مص م.) فیض بُردن، نیکی دریافت کردن.
(مُ تَ بَ) [ ع. ] (اِمف.) زشت شمرده، قبیح دانسته.
(مُ تَ بَ) [ ع. ] (اِمف.) زمان آینده.
(مُ تِ بِ) [ ع. ] (اِفا.) استقبال کننده، به پیشواز رونده.
(مُ تَ قَ رّ) [ ع. ] (اِمف.) پایدار، استوار، استقرار یافته، قرار گرفته.
