رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس
چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز
سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد
سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد
نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه
همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان
(اِ.)
۱- نوکر، پیشخدمت.
۲- کارپرداز و مباشر افراد بزرگ و محتشم.
۳- شاگرد نانوا.
(~.) (حامص.)
۱- خدمتکاری، چاکری.
۲- معاونت، مباشرت.
(کِ. کَ دَ) (مص م.) تقدیم کردن هدیه‌ای به کسی.
(هِ) (اِمر.) برآمدگی جلو زین اسب.
(شَ) (ق مر.)
۱- کاری که پیش از وقت انجام شود.
۲- پولی که پیش از وقت پرداخت شود.
(اِمر.)
۱- نزدیک تخت پادشاه، بالای مجلس.
۲- پادشاه، افراد محتشم.
۳- تخت، مسند.
۴- جلو ایوان.
۵- فرشی که پیش در بگسترانند.
(ص فا.)
۱- کسی که رویدادی را پیش از روی دادن می‌گوید.
۲- کسی که حرف مردم را به عرض شاهان و بزرگان می‌رساند.
(گِ رِتَ) (مص ل.)
۱- سبقت گرفتن، جلو زدن.
۲- برتری پیدا کردن.
(اِمر.)
۱- شاش، ادرار.
۲- شیشه‌ای که ادرار بیمار در آن کنند و پیش طبیب برند؛ قاروره.
(ص مر.)
۱- پیشکار، معاون.
۲- خدمتکار، شاگرد.
۱ - (ص نسب.) گذشته، قبلی.
۲- کسی که در سال‌های گذشته می‌زیسته. ج. پیشینیان.
۳- (ق.) پیشتر، جلوتر.
۴- اول، نخست.
۵- نیمروز، ظهر.
(~.) (اِمر.) وقت نماز ظهر.
(نِ) (اِمر.)۱ - قدیم، دیرینه.
۲- نخستین، اولین.
۳- سابقه.
(اِ.) جِ پیشین ؛ گذشتگان، سابقان. مق پسینیان.
(پِ رِ) (اِ.) سرزنش، ملامت.
(پِ) (اِ.) نیزه کوتاه، پیکان.
(پِ لِ) (اِ.) قدح شراب، ساغر، پیاله.
(پِ) (اِ.) خبر، پیام، مژده.
(پِ بَ) (ص فا.) نک پیامبر.
(پِ) (اِ.) پیمان، عهد.
