رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس
چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز
سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد
سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد
نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه
همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان
(وَ) (اِمر.) کلمه‌ای که در اول کلمات دیگر درآید معنی آن را تغییر دهد مانند: بر، بی، فرا.
(ق مر.) پیشتر از همه، جلوتر از همه.
(اِ.) استقبال، پیشواز.
(اِ.) هر یک از پادشاهان سلسله پیشدادی.
(ص مر.) نخستین قانونگزار؛ هوشنگ پیشداد به موجب داستان‌های قدیم ایران، اولین کسی بود که قانون را وضع کرد.
(دَ) (اِمص.) معاون، پیشکار.
(~.) (اِمر.) ظرفی کوچک تر از بشقاب غذاخوری که هنگام غذا یا خوردن میوه کنار دست مهمان می‌گذارند.
(~.) (حامص.) در کاری بر کسی پیشی گرفتن.
(رَ) (مص مر.)
۱- پیش رفتن، جلوتر رفتن.
۲- ترقی، رشد.
(رَ تِ) (ص مف.)
۱- پیشین، مقدم.
۲- عالی، رشد کرده.
(رَ) (حامص.)
۱- پیشرفت.
۲- رشد.
۳- پیشوایی.
(شَ) (اِ.) = پیشند: لیف خرما که از آن رسن تابند.
(ش ِ) (اِ.)
۱- کار، حرفه.
۲- عادت، خوی.
(~. وَ) (ص مر.) دارای پیشه، کسی که دارای کار و هنری است.
(~.) (اِمص.) پیشه وری، پیشه گری.
(~. گِ رِ تَ)(مص م.) کاری را به عنوان پیشه قرار دادن.
(ص مر.) رهبر، سردار.
(اِمر.) = پیشباز: استقبال.
(مَ دَ) استقبال کردن.
(وَ) (اِمر.) نک پیشاوند.
