رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس
چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز
سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد
سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد
نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه
همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان
(~. شُ دَ) (مص ل.)(عا.) ناخوانده به خانه کسی رفتن.
(هَ) (اِ.) خیمه بزرگ، بارگاه.
(هَ) (ق.) ناگاه، ناگهان.
(هَ. سَ) (اِمر.) ابزاری که با آن فشار هوا سنجیده می‌شود؛ بارومتر.
(هَ دَ) [ په. ] (مص ل.)
۱- ترکیدن.
۲- خشکیدن و بی رنگ شدن لب از گرما.
(هَ د ِ)(ص مف.)لب بی رنگ و خشک شده.
(هَ. ش) (اِمر.) علمی که جو زمین و ارتباط آن را با نوع آب و هوا مورد بحث و مطالعه قرار می‌دهد.
(هَ مّ) [ ع. ] (اِ.) جِ هامه. حشرات موذی.
(هَ) [ ع. ] (اِ.) خواری، سستی، سبکی.
(~. پِ) (اِ.) وسیله ترابری که در هوا حرکت می‌کند.
(~.) (ص.)
۱- اوج گیر، به هوا پرنده.
۲- در هوا صید شده.
۳- هوایی، آرزومند.
(هَ) [ ع - فا. ] (ص نسب.) منسوب به هوا.
۱- دارای هوا، باددار.
۲- آن چه که در هوا جای گیرد یا جریان یابد.
۳- لطیف، سبک.
۴- انتقال پذیر.
۵- لغو، بی هوده.
۶- بی قرار، بی ثبات.
۷- بیهوده گوی.
۸- عاشق.
۹- تیر ...
(هَ. شُ دَ) (مص ل.) (عا.) عاشق شدن، آرزومند شدن.
(بَ رِ) (اِ.) پرنده‌ای است وحشی و حلال گوشت، بزرگتر از مرغ خانگی با گردن دراز و بال‌های زردرنگ و خال دار.
(بِ) شانه، دوش، کتف.
(تُ) [ په. ] (اِ.) پیشه ور، صنعتگر.
[ عب. ] (اِ.) سوره یازدهم از قرآن کریم دارای صد و بیست و سه آیه.
[ انگ. ] (اِ.) وسیله‌ای که برای تهویه هوای آشپزخانه در بالای اجاق خوراک پزی تعبیه شود، هوابر. (فره).
(اِ.) = هوده: آتشگیره.
(هَ دَ) [ ع. ] (اِ.) کجاوه، عماری.
