رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس
چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز
سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد
سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد
نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه
همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان
(دَ) (ص.) هر چیز زشت و زبون.
(د) (اِ.)
۱- درست، حق.
۲- سود، فایده.
۱ - (اِ.) آفتاب، خورشید.
۲- ستاره، بخت، طالع.
(رَ) (اِ.) آفتاب، خورشید.
(اِ.) خورشید.
(قَ) [ عبر. ] (اِ.) درخشش بخار، تشعشع بخار.
(مُ) (اِ.) هُرمز.
(هُ مُ) [ فر. ] (اِ.) قسمتی از ترشحات داخلی که به وسیله غدد مترشحه داخلی ترشح می‌شود و اثر تحریکی و حیاتی روی سایر اعضای بدن دارد.
(اِ.) آواز تند و تیز مانند صدایی که از طاس برنجی و امثال آن برخیزد، آواز (بانگ).
(هَ وَّ) [ ع. ] (اِ.) دومین کلمه ساخته شده از حروف ابجد مرکب از: ه - و - ز.
(هَ وَ) [ ع. ] (اِ.)
۱- میل، آرزو.
۲- شهوت، خواهش نفس.
(~.) [ ع - فا. ] (ص فا.) شهوت پرست.
(اِ)
۱- زیرکی، آگاهی.
۲- عقل، فهم.
۳- جان، روان.
[ په. ] (اِ.) مرگ، موت.
(مَ) (ص مر.)
۱- باهوش.
۲- عاقل، بخرد.
[ په. ] (ص.) باهوش، خردمند.
(~.) (حامص.)
۱- دارای هوش.
۲- عاقلی.
۳- آگاهی، بیدار.
۴- زیرکی.
(هُ) (ق.) دست پاچه.
(~.) [ ع. ] (اِ.) هراس، ترس، بیم.
دادن (~. دَ) (اِ.) (عا.) کسی را ناگهان به جلو پرت کردن.
