رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس
چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز
سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد
سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد
نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه
همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان
(هَ ض) [ ع. ] (ص.)
۱- ستم دیده.
۲- زن باریک شکم.
۳- غنچه ناشکفته.
(هَ طّ) [ ع. ] (اِ.)
۱- ابر بارنده پیاپی.
۲- اشک روان.
(هَ) (اِ.)
۱- باران سست پیوسته.
۲- اشک پیاپی.
(هَ طِ) [ ع. ] (ص.)
۱- (باران) پیوسته و مداوم.
۲- (ابر) که پیوسته بارد.
(هَ) (اِ.) کارگاه جولاهی.
(هِ) (اِ.) اندک خشکی ای که بعد از تری به هم رسند.
(هُ) (اِ.) دمی از آب، شربت ؛ شراب و مانند آن‌ها که فرو کشند، جرعه، قورت.
(هَ) [ په. ] (اِ.) عدد اصلی میان شش و هشت (۷). ؛ ~ قلم آرایش کردن آرایش تمام، بزک کامل. ؛ ~ پادشاه را خواب دیدن کنایه از: به خواب عمیق فرو رفتن. ؛ ...
(هَ) (اِمر.) کنایه از: هفت فلک.
(~. اَ تَ) (اِ.) هفت برادران ؛ صورت فلکی خرس بزرگ.
(~. اِ) (اِمر.) هفت کشور، کنایه از: تمام کشورهای روی زمین.
(~. اَ) [ فا - ع. ] (اِمر.)
۱- هفت رنگ اصلی.
۲- طعامی که گویند از آسمان به جهت عیسی (ع) نازل شد. شامل: نان، نمک، ماهی، سرکه، عسل، روغن، تره.
۳- کنایه از: طعام‌های گوناگون.
(~. اِ) [ فا - ع. ] (ص نسب.)
۱- منسوب به هفت امام.
۲- اسماعیلی، سبعیه.
(~. اَ رَ) (اِمر.) هفت برادران، صورت فلکی خرس بزرگ.
(~. اَ دَ) (اِمر.) کنایه از: هفت سیاره.
(~. اِ) (اِمر.) کنایه از: هفت آسمان.
(~.) (اِمر.) کنایه از: هفت آسمان.
(~.) (اِمر.) هفت اجرام ؛ هفت سیاره.
(~. بَ دَ) (اِمر.) هفت ستاره دب اکبر یا خرس بزرگ.
(~. بُ لَ) (اِمر.) کنایه از: هفت آسمان.
