رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس
چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز
سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد
سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد
نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه
همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان
(~. عَ) (اِمر.) کنایه از: هفت سیاره.
(هَ. هِ) (ص مر.)
۱- آن چه که هفت ماه از عمرش گذشته باشد. ؛ ~ بودن (زاییدن) (کن.) بسیار عجول شدن، بسیار شتاب داشتن.
(~. مَ) (اِمر.) مردان خدا که شامل هفت دسته‌اند: اقطاب، ابدال، اخیار، اوتاد، غوث، نقباء، نجباء.
(~. مَ زِ) [ فا - ع. ] (اِمر.) کنایه از: هفت آسمان.
(هَ تُ دَ دَ) (اِ.) منظور هفت سیاره و دوازده برج است.
(هَ تُ هَ)(اِمر.)
۱- هفت یا هشت عدد از چیزی.
۲- (کن.) گفتار خصومت آمیز و وحشت انگیز.
۳- آواز سگ.
(~. پِ دَ) (اِمر.) کنایه از: هفت سیاره.
(~. پَ) (اِمر.) هفت آسمان.
(~. چَ)(اِمر.)کنایه از: هفت آسمان.
(~. کِ وَ) (اِ.) نک هفت اقلیم.
(~. کَ ک) [ فا - ع. ] (اِمر.) هفت سیاره.
(~. کَ چَ) (اِمر.) (عا.) داشتن عایله خصوصاً اطفال قد و نیم قد بسیار.
(~. گَ) (اِمر.) از آهنگ‌های موسیقی قدیم ایران.
(~.) (اِمر.) هفت آسمان.
(هَ تِ) (اِ.) مجموع هفت روز یعنی از صبح شنبه تا شب شنبه دیگر، هر چهار هفته یک ماه است.
(هَ تُ رَ) (اِمر.) صورت فلکی خرس بزرگ.
(هَ تِ) مربوط یا مخصوص به یک هفته.
(هَ هَ) (اِ.) صدا و آواز سگ.
(هَ هَ) (ص.) (عا.) پیر، سالخورده.
(هَ وَ) [ ع. ] (اِ.) لغزش، خطا.
