دوستان دخترِ رَز توبه ز مستوری کرد
شد سویِ محتسب و کار به دستوری کرد
آمد از پرده به مجلس عَرَقَش پاک کنید
تا نگویند حریفان که چرا دوری کرد
مژدگانی بده ای دل که دگر مطربِ عشق
راهِ مستانه زد و چارهٔ مخموری کرد
نه به هفت آب، که رنگش به صد آتش نرود
آن چه با خرقهٔ زاهد، مِی انگوری کرد
غنچهٔ گُلبُنِ وصلم ز نسیمش بِشِکُفت
مرغ خوشخوان طرب از برگِ گلِ سوری کرد
حافظ افتادگی از دست مده زان که حسود
عِرض و مال و دل و دین در سرِ مغروری کرد
به زلف گوی که آیین دلبری بگذار
به غمزه گوی که قلب ستمگری بشکن
«حافظ»
(تَ یِ) [ ع. ] (مص م.)
۱- ناخالص کردن مسکوک.
۲- کوچک کردن.
۳- مردود گردانیدن.
(تَ) [ ع. ] (مص م.) زینت دادن، زیور کردن.
(تَ) (اِ.) تپانچه، سیلی.
(تَ بُ) [ ع. ] (مص ل.) پیشی گرفتن بر یکدیگر.
(تَ رُ) [ ع. ] (مص ل.) شتافتن، سرعت گرفتن.
(تَ فُ) [ ع. ] (مص ل.) فرود آمدن.
(تَ قُ) (مص ل.) سقوط کردن، فروافتادن.
(تَ لُ) [ ع. ] (مص م.) صلح کردن، با هم سازش کردن.
(تَ مُ) [ ع. ] (مص ل.) آسان گرفتن، مدارا کردن.
(تَ مُ) [ ع. ] (مص ل.) از همدیگر خبر شنیدن.
(تَ هُ) [ ع. ] (مص ل.) سهل گرفتن بر یکدیگر.
(تَ) [ ع. ] (مص ل.) برابر شدن با هم.
(تَ یُ) [ ع. ] (مص م.) روان کردن.
(تَ سَ بُّ) [ ع. ] (مص ل.)
۱- سبب شدن.
۲- سبب جستن، راه جستن.
۳- زحمت کشیدن.
(تَ) [ ع. ] (مص م.) سبب ساختن.
(تَ) [ ع. ]
۱- (مص م.) خدا را به پاکی یاد کردن.
۲- سبحان الله گفتن.
۳- (اِ.) در فارسی دانه‌های به رشته کشیده شده‌ای که هنگام ذکر و دعا در دست گیرند.
(~. گُ تَ) [ ع - فا. ] (مص م.) نیایش خدای را کردن.
(~.) [ ع. ] (اِ.) جِ تسبیح. ؛ ~اربعه عبارت سبحان الله والحمدلله و لا اله الا الله و اللهاکبر که در رکعت‌های سوم و چهارم نماز معمولاً سه مرتبه قبل از رکوع خوانده می‌شود.
(تَ) [ ع. ] (مص م.) به هفت بخش در آوردن چیزی را، بر هفت رکن تقسیم کردن، هفت جزء کردن چیزی را.
(تَ) [ ع. ] (مص م.) نوعی از تصرفات و زحافات است در عروض و آن افزودن حرفی ساکن است بر سببی که به آخر جزو افتد چنان که در «فاعلاتن»، «فاعلاتان» می‌شود.
