دوستان دخترِ رَز توبه ز مستوری کرد
شد سویِ محتسب و کار به دستوری کرد
آمد از پرده به مجلس عَرَقَش پاک کنید
تا نگویند حریفان که چرا دوری کرد
مژدگانی بده ای دل که دگر مطربِ عشق
راهِ مستانه زد و چارهٔ مخموری کرد
نه به هفت آب، که رنگش به صد آتش نرود
آن چه با خرقهٔ زاهد، مِی انگوری کرد
غنچهٔ گُلبُنِ وصلم ز نسیمش بِشِکُفت
مرغ خوشخوان طرب از برگِ گلِ سوری کرد
حافظ افتادگی از دست مده زان که حسود
عِرض و مال و دل و دین در سرِ مغروری کرد
از دل و جان شرف صحبت جانان غرض است
غرض این است وگرنه دل و جان این همه نیست
«حافظ»
(تَ) (اِ.)
۱- ماده‌ای سفید رنگ که از درون نی هندی گیرند. در گذشته در طب به کار می‌رفت.
۲- اول صبح، اول هر چیزی.
۳- خبر خوش، مژده.
(تَ عَ) [ ع. ] (مص ل.) پیروی کردن.
(تَ عُ) [ ع. ] (مص ل.) از یکدیگر دوری کردن.
(تَ) [ ع. ] (مص ل.) با یکدیگر هم دست شدن برای انجام کاری.
(تَ) [ په. ] (ص.) فاسد، ضایع.
(تَ. تَ) (مص م.) تباه کردن.
(تَ دَ) (مص م.)
۱- پوسیده کردن.
۲- ویران کردن.
۳- فاسد ساختن.
(تَ چِ) (اِ.) گوشت پخته نرم و نازک.
(~.) (ص فا.) فاسد، گناهکار.
(~.) (حامص.)
۱- فساد.
۲- نابودی.
(تَ) [ ع. ] (مص ل.) گریه دروغی.
(تَ یُ) [ ع. ] (مص ل.)
۱- با هم داد و ستد کردن.
۲- بیعت کردن.
(تَ یُ) [ ع. ] (مص ل.)
۱- جدا شدن از یکدیگر.
۲- اختلاف داشتن، تفاوت.
(تَ بَ تُّ) [ ع. ] (مص ل.) از دنیا بریدن و به خدا پیوستن.
(تَ) [ ع. ] (مص ل.) بریدن از دنیا.
(تَ) [ ع. ] (مص م.) بزرگ داشتن، احترام کردن.
(تَ بَ حُ ج ُ) [ ع. ] (مص ل.)
۱- فخر کردن، مباهات.
۲- شادی کردن.
(تَ بَ حُّ) [ ع. ] (مص ل.) بسیار دانا بودن، در علمی مهارت بسیار داشتن.
(تَ بَ تُ) [ ع. ] (مص ل.) خرامیدن، نازیدن.
(تَ) [ ع. ] (مص ل.)
۱- بخار کردن.
۲- بخور دادن.
