به آبِ روشنِ می عارفی طهارت کرد
عَلَی الصَّباح، که میخانه را زیارت کرد
همین که ساغرِ زَرّینِ خور، نهان گردید
هِلال عید به دورِ قدح اشارت کرد
خوشا نماز و نیازِ کسی که از سرِ درد
به آبِ دیده و خونِ جگر طهارت کرد
امام خواجه، که بودش سرِ نمازِ دراز
به خونِ دخترِ رَز خرقه را قِصارت کرد
دلم ز حلقهٔ زلفش به جان خرید آشوب
چه سود دید ندانم که این تجارت کرد
اگر امامِ جماعت طلب کند امروز
خبر دهید که حافظ به می طهارت کرد
میان آنهمه ساغر که بوسه می افشاند
بر آتشین لب جان پرور قدح نوشت
«رهی معیری»
(حَ) [ ع. ] (مص م.) انداختن، افکندن.
(حَ یا حِ) [ ع. ] (اِمص.) مهارت، چیره - دستی، استادی.
(حَ) [ ع. ] (مص م.)
۱- برابر کردن.
۲- پیروی، تتبع کردن (شاعر یا نویسنده‌ای را).
(حَ) [ ع. ] (ص فا.) ترسنده، پرهیزکننده.
(حُ ر یا رّ) [ ع. ] (ص. اِ.) آزاده، آزاده مرد.
(حَ ر یا رّ) [ ع. ] (اِ.) گرما، گرمی.
(حِ) [ ع. ]
۱- (مص م.) جنگیدن، محاربه.
۲- (اِ.) جِ حربه.
(حَ رّ) [ ع. ] (ص.) برزگر، کشاورز.
(حُ رّ) [ ع. ] (اِ.) جِ حارث.
(حِ ثَ) [ ع. حرائه ] (مص ل.) کشاورزی کردن، شخم زدن.
(حَ) [ ع. ] (اِمص.) چیزی را با مزایده به فروش گذاشتن.
(حَ رَ) [ ع. حراره ] (اِ.)
۱- گرما، گرمی.
۲- تندی، تیزی.
(حُ رّ) [ ع. ] (ص. اِ.)جِ حارس ؛ پاسبانان، نگاهبانان.
(حِ سَ) [ ع. حراسه ] (اِمص.) نگاهبانی، پاسبانی.
(حِ) [ ع. ] (ص.) جِ حریص ؛ آزمندان.
(حَ رّ) [ ازع. ] (ص.) پرگوی، پرچانه.
(حَ فَ) [ ع. حرافه ]
۱- (مص ل.) تند بودن، زبانگز بودن.
۲- (اِمص.) تیزی، زبان - گزی، تندمزگی.
(حُ) [ ع. ] (اِ.)
۱- آب بسیار شور.
۲- اسب تندرو.
(حَ رّ) [ ع. ] (ص.) بسیار سوزان.
(حُ قِ یا قَ) [ ع. ] (اِ.)
۱- سوخته چخماق.
۲- شعله.
