به آبِ روشنِ می عارفی طهارت کرد
عَلَی الصَّباح، که میخانه را زیارت کرد
همین که ساغرِ زَرّینِ خور، نهان گردید
هِلال عید به دورِ قدح اشارت کرد
خوشا نماز و نیازِ کسی که از سرِ درد
به آبِ دیده و خونِ جگر طهارت کرد
امام خواجه، که بودش سرِ نمازِ دراز
به خونِ دخترِ رَز خرقه را قِصارت کرد
دلم ز حلقهٔ زلفش به جان خرید آشوب
چه سود دید ندانم که این تجارت کرد
اگر امامِ جماعت طلب کند امروز
خبر دهید که حافظ به می طهارت کرد
تو کز مکارم اخلاق عالمی دگری
وفای عهد من از خاطرت به درنرود
«حافظ»
(حَ) [ ع. ] (اِ.)
۱- ناروا، ناشایست.
۲- کاری که اسلام از نظر شرعی آن را منع کرده و ارتکاب آن گناه باشد. مق حلال.
۳- ضایع، تباه.
(~. خا) [ ع - فا. ] (ص فا.)
۱- کسی که مال حرام می‌خورد.
۲- رشوه خوار، رشوه گیر.
۳- مفت خور، تنبل.
(~. دِ) [ ع - فا. ] (ص مر.)۱ - فرزند نامشروع، ناپاک زاده. مق. حلال زاده.
۲- (کن.) بسیار زرنگ و زیرک، بسیار محیل.
(حَ)
۱- (ص نسب.) حرامکار.
۲- (اِ.) دزد، راهزن.
(حَ) [ ع. ] (اِمص.) جنبش.
(حَ) [ ع. ] (اِ.) جنگ، نبرد.
(حَ) [ ع. ] (اِ.) آفتاب پرست.
(حَ بِ) [ ع. حربه ] (اِ.) سلاح.
(حَ) [ ع. ] (مص م.) شخم زدن.
(حَ رَ) [ ع. ] (اِ.)
۱- تنگی، فشار.
۲- جای تنگ.
۳- گناه، بزه.
(حَ) [ ع. حرجل ] (اِ.) نوعی ملخ، میگو.
(حِ) [ ع. ] (اِ.)
۱- جای استوار.
۲- پناهگاه.
(حَ) [ ع. ] (مص م.) نگاهبانی کردن.
(حَ رِ) (اِفا. ص.) پاسبان، نگاهبان.
(حَ شَ) [ ع. ] (اِ.)
۱- فلس ماهی.
۲- ملخ که هنوز بال در نیاورده باشد.
(حِ) [ ع. ] (اِ.) آز، آزمندی.
(حِ. خُ دَ) [ ع - فا. ] (مص ل.)
۱- خشمگین شدن.
۲- به خود فشار آوردن.
(حِ صُ) (اِمر.)خشم و نگرانی.
(حُ رَ) [ ع. ] (ص.) جِ حریص ؛ آزمندان.
(حَ رَ) [ ع. ] (اِ.) هلاک، موت.
