به آبِ روشنِ می عارفی طهارت کرد
عَلَی الصَّباح، که میخانه را زیارت کرد
همین که ساغرِ زَرّینِ خور، نهان گردید
هِلال عید به دورِ قدح اشارت کرد
خوشا نماز و نیازِ کسی که از سرِ درد
به آبِ دیده و خونِ جگر طهارت کرد
امام خواجه، که بودش سرِ نمازِ دراز
به خونِ دخترِ رَز خرقه را قِصارت کرد
دلم ز حلقهٔ زلفش به جان خرید آشوب
چه سود دید ندانم که این تجارت کرد
اگر امامِ جماعت طلب کند امروز
خبر دهید که حافظ به می طهارت کرد
باد بهار می‌وزد از گلستان شاه
و از ژاله باده در قدح لاله می‌رود
«حافظ»
(حُ جَ) [ ع. ] (اِ.) جِ حجت ؛ دلایل.
(حَ جَ) [ ع. ] (اِ.) سنگ. ج. احجار.
(حِ) [ ع. ] (اِ.)
۱- کنار، بغل.
۲- خرد.
۳- پناه.
(حَ) [ ع. ] (مص م.)
۱- منع کردن، باز - داشتن.
۲- منع کردن دادگاه و قاضی کسی را از تصرف در اموال خویش.
(حُ جَ) [ ع. ] (اِ.) جِ حجره.
(حُ رِ) [ ع. حجره ] (اِ.) خانه، اتاق. ج. حجرات.
(حَ) [ ع. ] (مص م.)
۱- باز داشتن.
۲- در میان آمدن.
(حَ جَ) [ ع. ] (اِ.) کبک. کبک نر.
(حِ لِ) [ ع. حجله ] (اِ.) اتاق آراسته و مزین برای عروس و داماد در شب اول عروسی.
(حَ) [ ع. ] (اِ.)
۱- برآمدگی و کُلفتی چیزی.
۲- مقداری از فضا که جسم آن را اشغال می‌کند.
(حَ) [ ع. ] (ص.) سزاوار، شایسته.
(حَ) [ ع. ] (اِ.) جِ حاج.
(حَ) [ ع. ] (ص.) دارای حجم، جسمی که حجمش زیاد باشد.
(حَ دّ) [ ع. ] (اِ.)
۱- حایل میان دو چیز.
۲- انتها، کرانه.
۳- تیزی.
۴- اندازه.
۵- کیفر و مجازات شرعی.
(حُ یا حِ) [ ع. ] (اِ.) سرود و آوازی که ساربانان هنگام راندن شتر می‌خوانند.
(حَ ثَ) [ ع. حداثه ]
۱- (مص ل.) نو شدن، تازه گردیدن.
۲- (اِمص.) نوی، تازگی.
۳- نوخاستگی، نوجوانی.
۴- (اِ.) ابتدای هرچیز، اول هر امر.
(حَ دّ) [ ع. ] (ص.) آهنگر، آهن فروش.
(حَ یِ) [ ع. حدائق ] (اِ.) جِ حدیقه ؛ باغ‌ها.
(حَ دَ) [ ع. ] (اِمص.) گوژپشتی.
(حَ یا حُ دَ بَ) [ ع. حدبه ] (اِمص.)
۱- گوژپشتی.
۲- برآمدگی (در زمین و مانند آن).
