به آبِ روشنِ می عارفی طهارت کرد
عَلَی الصَّباح، که میخانه را زیارت کرد
همین که ساغرِ زَرّینِ خور، نهان گردید
هِلال عید به دورِ قدح اشارت کرد
خوشا نماز و نیازِ کسی که از سرِ درد
به آبِ دیده و خونِ جگر طهارت کرد
امام خواجه، که بودش سرِ نمازِ دراز
به خونِ دخترِ رَز خرقه را قِصارت کرد
دلم ز حلقهٔ زلفش به جان خرید آشوب
چه سود دید ندانم که این تجارت کرد
اگر امامِ جماعت طلب کند امروز
خبر دهید که حافظ به می طهارت کرد
نیک نامی خواهی ای دل با بدان صحبت مدار
خودپسندی جان من برهان نادانی بود
«حافظ»
(جِ) [ ع. ] (اِ.) تنه درخت.
(جَ ذَ) [ ع. ] (مص ل.) شادمانی کردن، نشاط.
(جَ ذُ) [ ع. ] (ص.) بسیار کشنده.
(جَ وَ یا وِ) [ ع. جذوه ] (اِ.)
۱- پاره آتش، اخگر.
۲- پاره هر چیز.
(جِ رّ) (اِ) صدای پاره شدن پارچه.
(جُ) (اِ.) اسب.
(جَ رّ) [ ع. ] (مص م.) کشیدن، فرو کشیدن.
(جَ) (اِ.)
۱- شکاف، رخنه.
۲- شکاف زمین.
(جِ. خُ دَ) (مص ل.) (عا.) پاره شدن.
(جِ. زَ دَ) [ ع. ] (مص ل.) (عا.) دبه درآوردن، لجبازی کردن.
(جُ أ) [ ع. ] (اِمص.) دلیری، پردلی.
(جِ) [ ع. جری ] (اِ.) راتبه، وظیفه جنسی، اجرا، جیره.
(جَ) [ ع. ] (اِ.) نفقه، آن چه بدان معاش گذرانند، اخراجات.
(جِ) [ ع. ] (اِ.)
۱- انبان ؛ توشه دان.
۲- غلاف.
(جَ بِ یا بَ) (اِ.) جوراب ساق کوتاه.
(جَ اَ) [ ع. ] (اِمر.) جرثقیل.
(جَ) [ ع. ] جِ جرثومه.
(جَ رّ) [ ع. ] (ص فا.) پزشکی که به علاج بیماری‌هایی می‌پردازد که نیاز به شکافتن بدن باشد.
(جِ) [ ع. ] (اِ.) جِ جراحت ؛ زخم‌ها.
(جِ حَ) [ ع. ] (اِ.) زخم، خستگی. ج. جراحات.
