به آبِ روشنِ می عارفی طهارت کرد
عَلَی الصَّباح، که میخانه را زیارت کرد
همین که ساغرِ زَرّینِ خور، نهان گردید
هِلال عید به دورِ قدح اشارت کرد
خوشا نماز و نیازِ کسی که از سرِ درد
به آبِ دیده و خونِ جگر طهارت کرد
امام خواجه، که بودش سرِ نمازِ دراز
به خونِ دخترِ رَز خرقه را قِصارت کرد
دلم ز حلقهٔ زلفش به جان خرید آشوب
چه سود دید ندانم که این تجارت کرد
اگر امامِ جماعت طلب کند امروز
خبر دهید که حافظ به می طهارت کرد
برآی ای صبح روشن دل خدا را
که بس تاریک می‌بینم شب هجر
«حافظ»
(ص فا.) فراخ، وسیع.
(دِّ) [ ع. ] (اِ.) شاهراه، راه بزرگ. ؛~صاف کن کنایه از: آن که وسیله پیشرفت یا پیروزی دیگران را فراهم می‌کند.
۱ - (ص.)افسونگر.
۲- (اِ.)سحر، ساحری.
۳- (کن.) چشم معشوق.
۴- دلفریب.
۵- محیل، مکار.
(جَ بَ) (اِمر.) (عا.)
۱- سحر، جادو.
۲- عنوانی تحقیرآمیز برای جادو.
(گَ) (ص فا.) ساحر، افسونگر.
(~.) (حامص.) سحر.
۱ - (حامص.) سحر، ساحری.
۲- (ص.) عجیب، شگفت آور.
[ ع. ] (اِ.) زعفران.
(ذِ) [ ع. ] (اِفا.)
۱- جذب کننده.
۲- رباینده.
(ذِ بِ) [ ع. جاذبه ] (اِفا.) نیرویی که اجسام را به طرف خود می‌کشد.
(ذِ یَّ) [ ع. ] (مص جع.) کشندگی، دلربایی.
(اِ.) فریاد، بانگ.
[ ع. جاری ] (ص.) آب روان یا هر مایع که روان باشد، جاری.
[ ع. ] (اِ.)
۱- همسایه.
۲- شریک.
[ هند. ] (اِ.) چلچراغ.
(رّ) [ ع. ] (اِفا.) جر دهنده، حرفی که مدخول خود را جر دهد. مدخول را مجرور گویند و مجموع را جار و مجرور.
(زَ دَ) (مص ل.) خبری را با صدای بلند در کوچه و خیابان به اطلاع مردم رساندن.
(رُ جَ. کَ دَ) (مص ل.) هیاهو کردن.
(کَ یا کِ دَ) (مص ل.) فریاد زدن.
(بُ) [ تر. ] (اِمر.) طلب و وعده.
