به آبِ روشنِ می عارفی طهارت کرد
عَلَی الصَّباح، که میخانه را زیارت کرد
همین که ساغرِ زَرّینِ خور، نهان گردید
هِلال عید به دورِ قدح اشارت کرد
خوشا نماز و نیازِ کسی که از سرِ درد
به آبِ دیده و خونِ جگر طهارت کرد
امام خواجه، که بودش سرِ نمازِ دراز
به خونِ دخترِ رَز خرقه را قِصارت کرد
دلم ز حلقهٔ زلفش به جان خرید آشوب
چه سود دید ندانم که این تجارت کرد
اگر امامِ جماعت طلب کند امروز
خبر دهید که حافظ به می طهارت کرد
گرت ز دست برآید مراد خاطر ما
به دست باش که خیری به جای خویشتن است
«حافظ»
(~. چَ) (اِمص.) بُخل، حسادت.
(~. کَ. گِ رِ تَ) (مص ل.) (عا.) احتیاج شدید و فوری به توالت رفتن.
(~. کَ. پَ) (ق مر.) (عا.) آخر شب، نزدیکی‌های صبح.
(تَ. تَ) (ص مر.) بسیار نزدیک و بدون فاصله، بسیار تنگ.
(تَ) (اِمر.) طبق چوبی.
(تَ) (ص مر.)
۱- کسی که هیچ کس را نزد خود نپذیرد.
۲- صعب العبور.
(~. دَ)(ص مر.)کنایه از: تهی دست، فقیر.
(~. دَ) (حامص.) تهی دستی، بی چیزی.
(~. دِ) (ص مر.) اندوهگین، افسرده.
(تَ گَ) [ تُر ] (اِ.) خدا.
(تَ) (اِمص.) بدخویی.
(تَ) (اِمر.)
۱- تنگی، ضیق.
۲- جای تنگ.
(تَ یا تِ گَ) (اِ.)
۱- مقداری از زر و سیم.
۲- قطعه‌ای کوچک از طلا و نقره.
(تَ گِ) (اِمر.) شاخه‌ای از دریا واقع بین دو خشکی که دو دریا را به هم می‌پیوندد.
(تَ) [ تُر. ] (اِمر.) سال خوک، نام سال دوازدهم از سال‌های دوازده گانه ترکی.
(تَ) (حامص.)
۱- کم عرضی، کم پهنایی.
۲- سختی، رنج.
۳- ق حطی.
(تَ) (ص مر.) کمیاب، نادر.
(تَ) (ص نسب.)
۱- منسوب به یک تن.
۲- از یک پدر. مق ناتنی.
(تَ دَ) (مص م.)
۱- بافتن.
۲- تار بافتن عنکبوت یا کرم ابریشم.
(تَ دِ) (ص مف.) بافته، منسوج.
