به آبِ روشنِ می عارفی طهارت کرد
عَلَی الصَّباح، که میخانه را زیارت کرد
همین که ساغرِ زَرّینِ خور، نهان گردید
هِلال عید به دورِ قدح اشارت کرد
خوشا نماز و نیازِ کسی که از سرِ درد
به آبِ دیده و خونِ جگر طهارت کرد
امام خواجه، که بودش سرِ نمازِ دراز
به خونِ دخترِ رَز خرقه را قِصارت کرد
دلم ز حلقهٔ زلفش به جان خرید آشوب
چه سود دید ندانم که این تجارت کرد
اگر امامِ جماعت طلب کند امروز
خبر دهید که حافظ به می طهارت کرد
گریه حافظ چه سنجد پیش استغنای عشق
کاندر این دریا نماید هفت دریا شبنمی
«حافظ»
(تَ مِ یِ) [ ع. تنمیه ]
۱- (مص م.) نمو دادن.
۲- افروختن آتش.
۳- (اِمص.) رشد، نمو.
(تَ نَ دِ) (ص فا.) بافنده، تارتن.
(تَ نَ) (اِ.) عنکبوت، تارتن.
(~.) (اِ.) تار عنکبوت.
(تَ نِ) (اِ.)
۱- تن، بدن.
۲- ساقه درخت.
(تَ)
۱- (ص.) یگانه، بدون همراه و همدم.
۲- (ق.) فقط.
(~.) (حامص.)
۱- یگانه بودن، تنها بودن.
۲- خلوت.
(تَ نُ) (اِ.) نیرو، توانایی.
(تَ دَ) (مص م.) نک تنیدن.
(تَ نُّ) [ ع. ] (مص م.) نوره کشیدن، واجبی کشیدن.
(تَ) (اِ.) محل پختن نان در خانه یا نانوایی.
(تَ نَ وُّ) (اِ.) [ ع. ] (مص ل.) روشن شدن.
(تَ رِ) (اِ.)
۱- دودکش، لوله حلبی که روی سماور گذارند تا دود را خارج کند.
۲- سوراخ بالای آسیا که آب از آن روی پره‌های آسیا ریزد.
(تَ نُ) (اِ.) شکاف، چاک، تنوزه هم گویند.
(تَ نَ وُّ) [ ع. ] (مص ل.) گوناگون شدن.
(تَ نَ وُّ) [ ع. ] (مص ل.)
۱- نیکو گردانیدن غذا و لباس.
۲- خوش سلیقگی.
۳- رنج بردن.
۴- مدارا کردن.
۵- مبالغه کردن.
۶- مهارت و استادی به کار بردن.
(تَ مَ) (ص مر.)
۱- تناور.
۲- فربه، چاق.
(تَ) [ ع. ] (مص م.) روشن کردن.
(~.) [ ازع. ]
۱- (مص م.) نوره کشیدن، واجبی کشیدن.
۲- (اِ.) واجبی، نوره.
(تَ) [ ع. ] (مص م.) خوابانیدن.
