به آبِ روشنِ می عارفی طهارت کرد
عَلَی الصَّباح، که میخانه را زیارت کرد
همین که ساغرِ زَرّینِ خور، نهان گردید
هِلال عید به دورِ قدح اشارت کرد
خوشا نماز و نیازِ کسی که از سرِ درد
به آبِ دیده و خونِ جگر طهارت کرد
امام خواجه، که بودش سرِ نمازِ دراز
به خونِ دخترِ رَز خرقه را قِصارت کرد
دلم ز حلقهٔ زلفش به جان خرید آشوب
چه سود دید ندانم که این تجارت کرد
اگر امامِ جماعت طلب کند امروز
خبر دهید که حافظ به می طهارت کرد
حافظا در دل تنگت چو فرود آمد یار
خانه از غیر نپرداخته‌ای یعنی چه
«حافظ»
(تَ) [ ع. ] جِ تهویل.
(تِ هَ بُّ) [ ع. ] (مص ل.) آماسیدن، آماس کردن.
(تَ هَ تُّ) [ ع. ] (مص ل.)
۱- دریده شدن پرده.
۲- رسوایی.
(تَ هَ جُّ) [ ع. ] (مص ل.)
۱- خوابیدن در شب، بیدار شدن در شب، شب زنده داری.
۲- نماز شب.
(تَ هَ جّ) [ ع. ] (مص م.) هجی کردن حروف.
(تَ یِ) [ ع. تهجیه ] (مص م.) شمردن حرف‌ها.
(تَ هَ دُّ) [ ع. ] (مص م.) ترساندن.
(تَ هَ دّ) [ ع. ] (مص ل.) راه یافتن.
(تَ) [ ع. ] (مص م.) ترسانیدن، بیم دادن.
(تَ) [ ع. ] (مص م.) پاکیزه کردن، پاک داشتن.
(تَ هَ زُّ) [ ع. ] (مص ل.) به جنبش درآوردن، جنبیدن.
(تَ) [ ع. ] (مص م.) لاغر کردن.
(تَ لُ کِ) [ ع. تهلکه ] (مص ل.) هلاک شدن، نابود گشتن.
(تَ) [ ع. ] (مص ل.) لااله الاالله گفتن.
(تَ) (ص.)
۱- پرزور، نیرومند.
۲- شجاع، دلیر.
(تُ هَ) [ ع. ] (اِ.) جِ تهمت.
(تُ مَ) [ ع. تهمه ] (اِ.) بدگمانی، افترا.
(تَ هَ تَ) (ص مر.)
۱- دارای تنی نیرومند.
۲- شجاع، لقب رستم.
(تَ یَ) [ ع. تهنئه ] (مص ل.) شادباش گفتن، مبارک باد گفتن.
(تَ هَ وُّ) [ ع. ] (مص ل.)
۱- ویران شدن.
۲- بی باکی کردن.
