به آبِ روشنِ می عارفی طهارت کرد
عَلَی الصَّباح، که میخانه را زیارت کرد
همین که ساغرِ زَرّینِ خور، نهان گردید
هِلال عید به دورِ قدح اشارت کرد
خوشا نماز و نیازِ کسی که از سرِ درد
به آبِ دیده و خونِ جگر طهارت کرد
امام خواجه، که بودش سرِ نمازِ دراز
به خونِ دخترِ رَز خرقه را قِصارت کرد
دلم ز حلقهٔ زلفش به جان خرید آشوب
چه سود دید ندانم که این تجارت کرد
اگر امامِ جماعت طلب کند امروز
خبر دهید که حافظ به می طهارت کرد
اگر به دست من افتد فراق را بکشم
که روز هجر سیه باد و خان و مان فراق
«حافظ»
(تَ) [ ع. ] (مص م.) دو زَبَر یا دو زیر یا دو پیش که به آخر کلمات عربی در حالت نصبی، جری و رفعی افزوده می‌شود.
(تَ یِ) [ ع. ] (مص م.) بلندآوازه گردانیدن، نام کسی را به نیکی بردن، ستودن.
(تُ نُ) (ص.)
۱- نازک و لطیف.
۲- پهن.
(تُ نُ) (ص فا. اِ.) = تنک بیزنده: غربال، موبیز.
(تَ نَ کُّ) [ ع. ] (مص ل.)
۱- ناشناس بودن.
۲- به حال زشت و ناخوش درآمدن.
(تُ نُ کِ یا کَ) (اِ.)
۱- شلوار کوتاه که تا سر زانو باشد.
۲- شلوار کوتاه زنانه یا مردانه.
(تَ کِ یا کَ) (اِ.) قرص رایج از زر و سیم و مس.
(تَ) [ ع. ] (مص م.) مجهول کردن، ناشناس ساختن.
(تَ) [ ع. ] (مص م.) واژگون کردن، سرازیر ساختن.
(تَ) [ ع. ] (مص م.) عقوبت کردن.
(~.) (اِ.)
۱- لنگه بار، عدل، جوال.
۲- تسمه‌ای که به کمر اسب یا الاغ بندند.
۳- آن چه که بدان چیزهایی را تحت فشار قرار دهند مانند قید صحافی.
۴- بار، حمل.
(تُ) (اِ.) کوزه‌ای از جنس سفال یا بلور که قسمت پایین آن بزرگ و بالای آن تنگ و باریک باشد.
(~.) [ په. ]
۱- (ص.) باریک، کم عرض.
۲- جایی که کسی یا چیزی به دشواری در آن جا گیرد.
۳- (اِ.) دره.
(تَ) (ص.)
۱- بسیار نزدیک، چسبان.
۲- نایاب.
(~. مَ دَ) (مص ل.)
۱- خسته شدن، درمانده شدن.
۲- دلگیر شدن.
۳- نزدیک شدن.
(تَ. تَ) (ق.) بار بار، بسیار زیاد.
(~.) (ص.) نادار، بی بضاعت.
(~. تَ) (مص ل.) بر کسی سخت گرفتن.
(تَ) (حامص.) خشک سالی، کمیابی و گرانی ارزاق.
(~. چَ یا چِ) (ص مر.) بخیل، ممسک.
