به آبِ روشنِ می عارفی طهارت کرد
عَلَی الصَّباح، که میخانه را زیارت کرد
همین که ساغرِ زَرّینِ خور، نهان گردید
هِلال عید به دورِ قدح اشارت کرد
خوشا نماز و نیازِ کسی که از سرِ درد
به آبِ دیده و خونِ جگر طهارت کرد
امام خواجه، که بودش سرِ نمازِ دراز
به خونِ دخترِ رَز خرقه را قِصارت کرد
دلم ز حلقهٔ زلفش به جان خرید آشوب
چه سود دید ندانم که این تجارت کرد
اگر امامِ جماعت طلب کند امروز
خبر دهید که حافظ به می طهارت کرد
گر قابل ملال نیم، شاد کن مرا
ویران اگر نمی‌کنی آباد کن مرا
«صائب تبریزی»
(تَ) (اِمر.) نک تندیس.
(تَ) [ ع. ] (مص م.) ترسانیدن.
(تَ نَ زُّ) [ ع. ] (مص ل.) نزول کردن، پایین آمدن.
(تَ نَ زُّ) [ ع. ] (مص ل.)
۱- دوری جستن، دوری کردن از بدی، پاک شدن.
۲- تفرج، گردش.
(تَ) (اِ.)
۱- پارچه نخی نازک و سفید که از آن پیراهن دوزند.
۲- پارچه سفید نخی و نازک که روی زخم می‌گذارند.
(تَ) [ ع. ] (مص م.) کاستن، کم گردانیدن.
(تَ) [ ع. ]
۱- (مص م.) فرود آوردن.
۲- مرتب ساختن.
۳- (اِ.) قرآن.
۴- سودی که به پول وام داده تعلق گیرد، پولی که از مبلغ برات یا سفته پیش از سررسید کسر می‌کنند.
(تَ) [ ع. ] (مص م.) کسی را از عیب و آلودگی دور کردن.
(تَ نَ تَ یا تِ) (اِ.) بافته عنکبوت.
(تَ سُ) (اِ.) معربِ تنسخ، هر چیز گرانبها و نفیس.
(تَ نَ سُّ) [ ع. ] (مص ل.)
۱- جستجو کردن.
۲- دم زدن، نفس کشیدن.
(تَ نَ سُّ) [ ع. ] (مص ل.) عابد شدن، پارسا شدن.
(تَ) [ ع. ] (مص م.)
۱- نظم دادن.
۲- به هم پیوستن.
(تَ) [ ع. ] (مص م.) شادی کردن، شادمان کردن.
(تَ) [ ع. ] (مص م.)
۱- خشک کردن آب یا رطوبت چیزی.
۲- خشک شدن شیر در پستان.
(تَ نَ صُّ) [ ع. ] (مص ل.)
۱- مسیحی شدن، نصرانی گردیدن.
۲- به کسی یاری رساندن.
(تَ) [ ع. ] (مص م.) کسی را مسیحی گردانیدن.
(تَ) [ ع. ] (مص م.)
۱- آشکار کردن معنی کلام.
۲- نسبت دادن حدیث به کسی که حدیث از او روایت شده.
(تَ) [ ع. ] (مص م.) دو نیمه شدن.
(تَ) [ ع. ] (مص م.)
۱- روی هم چیدن.
۲- مرتب کردن.
