به آبِ روشنِ می عارفی طهارت کرد
عَلَی الصَّباح، که میخانه را زیارت کرد
همین که ساغرِ زَرّینِ خور، نهان گردید
هِلال عید به دورِ قدح اشارت کرد
خوشا نماز و نیازِ کسی که از سرِ درد
به آبِ دیده و خونِ جگر طهارت کرد
امام خواجه، که بودش سرِ نمازِ دراز
به خونِ دخترِ رَز خرقه را قِصارت کرد
دلم ز حلقهٔ زلفش به جان خرید آشوب
چه سود دید ندانم که این تجارت کرد
اگر امامِ جماعت طلب کند امروز
خبر دهید که حافظ به می طهارت کرد
مظهر لطف ازل روشنی چشم امل
جامع علم و عمل جان جهان شاه شجاع
«حافظ»
(دَ) (مص م.) نک بیختن.
(دِ) (ص مف.) بیخته.
(بِ سْ) [ انگ. ] (اِمر.) از ورزش‌های گروهی با توپ که شبیه بازی چوگان است.
(بِ) (اِ.) نک بیستار.
[ په. ] (اِ.)
۱- برابر با دو ده، نوزده به اضافه یک.
۲- کنایه از: بسیار عالی.
(تُ چِ عَ تِ) [ فا - ع. ]
۱- در تمام مدت شبانه روز.
۲- مجازاً: همیشه، دائم.
(اِ.) واژه ایست مانند: فلان، که اشاره به یک چیز یا شخص مجهول و نامعلوم است.
(تُ) (ص.) دارای رتبه با شماره بیست.
(تُ) (ص نسب.) منسوب به بیستم، آن که یا آن چه در مرتبه بیست باشد.
(اِمر.) حقوق و مقرری به سپاهیان.
(سُ) (اِ.)
۱- شتر جوان قوی.
۲- استر، قاطر.
[ فر. ] (اِ.) نوعی شیرینی که خشک و کم وزن است.
[ په. ] (ق.) افزون، زیاد.
(تَ) (ص تف.) افزون تر، زیادتر.
(شُ) (ص مر.)
۱- بی حساب، بی اندازه.
۲- بسیار زیاد.
(ش ِ) [ په. ] (اِ.)
۱- نیزار، نیستان.
۲- جنگل کوچک.
(بِ نِ یا نَ) (ص نسب. اِمر.) بیشترین مقدار ممکن.
(بِ) [ ع. ] (اِ.) تنگی، گرفتاری.
(بَ) [ ع. ] (ص.) سفید، روشن.
(بَ یا بِ ض ِ یا ضَ) [ ع. بیضه ] (اِ.)
۱- تخم مرغ.
۲- خایه، خصیه.
۳- کلاهخود. ؛ ~در کلاه داشتن کنایه از: رسوا شدن، مفتضح شدن.
