به آبِ روشنِ می عارفی طهارت کرد
عَلَی الصَّباح، که میخانه را زیارت کرد
همین که ساغرِ زَرّینِ خور، نهان گردید
هِلال عید به دورِ قدح اشارت کرد
خوشا نماز و نیازِ کسی که از سرِ درد
به آبِ دیده و خونِ جگر طهارت کرد
امام خواجه، که بودش سرِ نمازِ دراز
به خونِ دخترِ رَز خرقه را قِصارت کرد
دلم ز حلقهٔ زلفش به جان خرید آشوب
چه سود دید ندانم که این تجارت کرد
اگر امامِ جماعت طلب کند امروز
خبر دهید که حافظ به می طهارت کرد
دلم رفت و ندیدم روی دلدار
فغان از این تطاول آه از این زجر
«حافظ»
(زَ دَ) (مص ل.)
۱- ریشه زدن.
۲- نقش زدن.
(کَ دَ) (مص ل.) ریشه دوانیدن.
(تَ) [ په. ] (مص م.)
۱- الک کردن،
۲- غربال کردن.
(تِ) (ص مف.) الک شده.
(خُ یا خَ) (ص مر.) زمینی که از علف و گیاهان هرزه پاک شده باشد.
[ په. ] (اِ.) درختی است از تیره بیدها، بی میوه، سایه دار، دارای شاخه‌های مستقیم و بلند. چوبش کم دوام است از پوست آن ماده‌ای به نام سالیسین به دست می‌آید که تب بُر است.
(اِ.) = پت: حشره‌ای است ریز با بال‌های باریک که پارچه‌های پشمین را می‌خورد بیو، بیب، بیتک هم گفته شده.
(بَ) (اِمر.) نوعی از پیکانِ تیر که به شکل برگ بید است.
(بَ یا بِ یْ) [ ع. ] (اِ.) بیابان، ج. بیداوات.
[ په. ] (اِ.) ستم، ظلم.
(ص.)
۱- کسی که در خواب نباشد؛ مق خوابیده.
۲- آگاه، هوشیار.
(بَ) (ص مر.) خوشبخت، نیک - اختر.
(دِ) (ص مر.) دل آگاه، هوشیار.
(دَ) (ص.) تند و جلد.
(بِ دُ) (اِمر.) سیاره زهره، ناهید.
(خِ) (اِمر.) شکرکی که روی درخت بید بوجود می‌آید. از آن برای نرم کردن، سفید و شیرین کردن دارو استفاده می‌کنند.
(بَ یا بِ یْ دَ) [ ع. ] (اِ.) خرمن (جو، گندم). خرمنگاه ؛ ج. بیادر.
(دَ تَ) (اِمر.) پستانداری از راسته جوندگان که نسبتاً بزرگ است با وزن بیست کیلوگرم و قد هفتادوپنج سانتیمتر، موهای بدنش زیباست و به همین مناسبت شکار می‌شود. سگ آبی.
(دَ) [ معر. ] (اِ.)
۱- پیاده.
۲- یکی از مهره‌های شطرنج. ج. بیادق.
۳- راهنما در سفر.
(دِ) (ص مر.)
۱- آزرده.
۲- عاشق، دلداده.
