به آبِ روشنِ می عارفی طهارت کرد
عَلَی الصَّباح، که میخانه را زیارت کرد
همین که ساغرِ زَرّینِ خور، نهان گردید
هِلال عید به دورِ قدح اشارت کرد
خوشا نماز و نیازِ کسی که از سرِ درد
به آبِ دیده و خونِ جگر طهارت کرد
امام خواجه، که بودش سرِ نمازِ دراز
به خونِ دخترِ رَز خرقه را قِصارت کرد
دلم ز حلقهٔ زلفش به جان خرید آشوب
چه سود دید ندانم که این تجارت کرد
اگر امامِ جماعت طلب کند امروز
خبر دهید که حافظ به می طهارت کرد
به دشمن برت استواری مباد
که دشمن درختیست تلخ از نهاد
«بوشکور بلخی»
(دِ) (اِمر.) هذیان، سخنان بی معنی.
(اِمص.) پاک کردن زنگ از روی آیینه، شمشیر و سلاح‌های دیگر به وسیله چوب بید و چوب‌های دیگر.
(مُ یا مِ) (اِمر.) درختی است از گونه بید، با شکوفه‌های معطر که عرق آن نشاط آور است.
(اِ.) حفظ، از بر کردن، حافظه.
(اِ.) جامه خواب، نهالی و توشک، بستر.
(اِ.)
۱- رعد و برق.
۲- صاعقه، طوفان.
[ ع. بئر ] (اِ.) چاه.
(نِ) (اِ.) نک ویرانه.
(ص مر.)
۱- گمراه، منحرف از راه.
۲- بی انصاف.
۳- آن که کارهای ناشایسته کند.
(هِ) (اِمر.)
۱- راه کج.
۲- بیابانی که راه به جایی نداشته باشد.
(زَ) (اِ.) = بارزد. پیرژد. بیرزه. بیرزی. بارزد: براده فلزات.
(بِ رَ) [ تر. ] (اِ.)پرچم درفش. ج. بیارق.
(بِ رَ) [ تر - فا. ] (اِفا.) علمدار، پرچمدار.
(بِ یا بَ یا رَ) (اِ.) پارچه نخی نازک.
۱ - (اِمر.) کیسه، کیسه پول.
۲- (ص مر.) بی شرم، پُررو.
[ په. ] (اِ.)
۱- خارج.
۲- ظاهر چیزی.
۳- محلی که برای وقت گذرانی به آن جا می‌روند.
(مَ دَ) (مص ل.)
۱- خارج شدن.
۲- نمایان شدن.
۳- سرکشی کردن.
(ص نسب.)
۱- خارجی.
۲- بخشی از عمارت که مخصوص پذیرایی مهمانان بوده‌است.
۳- بیگانه.
(ص مر.) بی میل، متنفر.
(زَ دِ) (ص فا.) غربال کننده.
