به آبِ روشنِ می عارفی طهارت کرد
عَلَی الصَّباح، که میخانه را زیارت کرد
همین که ساغرِ زَرّینِ خور، نهان گردید
هِلال عید به دورِ قدح اشارت کرد
خوشا نماز و نیازِ کسی که از سرِ درد
به آبِ دیده و خونِ جگر طهارت کرد
امام خواجه، که بودش سرِ نمازِ دراز
به خونِ دخترِ رَز خرقه را قِصارت کرد
دلم ز حلقهٔ زلفش به جان خرید آشوب
چه سود دید ندانم که این تجارت کرد
اگر امامِ جماعت طلب کند امروز
خبر دهید که حافظ به می طهارت کرد
گلبن حسنت نه خود شد دلفروز
ما دم همت بر او بگماشتیم
«حافظ»
(نَ) (ص مر.)
۱- آن چه نمک ندارد.
۲- آن که شکل یا حرکاتش توجه کسی را جلب نکند.
(نَ) (ص مر.)
۱- بی چیز، تهی دست.
۲- بی چاره، بی سامان.
۳- ناتوان، درمانده.
(بِ هَ) (ص مر.) بی همتا، بی مانند.
(دِ)(ص.) = بیهده:۱ - باطل.
۲- بی - ثمر، بی فایده.
۳- بی معنی، پوچ، یاوه.
(ص مر.)
۱- کندذهن، کندفهم.
۲- آن که طبیعتاً یا با داروی بیهوشی، حواس خود را از دست داده باشد و درد را احساس نکند.
(حامص.)
۱- بی هوش بودن.
۲- بی فراستی، بی ادراکی. ؛ داروی ~دارویی که به واسطه آن شخصی را بی هوش کنند.
(پَ) (ص مر.) بی باک، نترس.
(ص مر.)
۱- بی مانند، بی نظیر.
۲- خدای تعالی.
(ص مر.) کسی که کاری ندارد.
(رِ یا رَ)(ص مر.)۱ - بی کار.
۲- بی هنر.
۳- ولگرد.
۴- بی فایده، بی مصرف.
۱ - فعل امر از آمدن.
۲- (شب جم.) موافقت، همراهی کن، ملاحظه کن.
۳- (عا.) برای تحقیر و توهین معمولاً با نشان دادن انگشت شست.
[ په. ] (اِمر.) صحرای بی آب و علف، دشت لم یزرع.
(گَ) (ص مر.) بدوی، چادرنشین.
(~.) [ ع. ] (مص ل.)
۱- شب ماندن در جایی.
۲- شبیخون زدن.
(بَ) (ص.) فاقد تازگی (در مورد مواد پختنی).
(~.) (اِ.) گوشه‌ای از موسیقی ایرانی.
(~ ِ اِ فَ)(اِمر.)یکی از گوشه -های همایون.
(~. تُ) (اِمر.) آوازی است بسیار یکنواخت و عامه پسند.
(بَ رَ یا رِ) (اِ.) گیاهی که ساقه بلند و مستقیم ندارد و شاخه‌های آن روی زمین افتد مانند کدو، خربزه و غیره ؛ بوته.
(بَ تُ) (اِ.)۱ - خمیازه.
۲- بوی دهان.
