رویِ تو کس ندید و هزارت رقیب هست
در غنچه‌ای هنوز و صدت عندلیب هست
گر آمدم به کوی تو چندان غریب نیست
چون من در آن دیار هزاران غریب هست
در عشق، خانقاه و خرابات فرق نیست
هر جا که هست پرتوِ رویِ حبیب هست
آن جا که کارِ صومعه را جلوه می‌دهند
ناقوسِ دِیرِ راهب و نامِ صلیب هست
عاشق که شد که یار به حالش نظر نکرد
ای خواجه درد نیست وگرنه طبیب هست
فریادِ حافظ این همه آخِر به هرزه نیست
هم قصه‌ای غریب و حدیثی عجیب هست
پند حکیم محض صواب است و عین خیر
فرخنده آن کسی که به سمع رضا شنید
«حافظ»
(رِ) [ فا - ع. ] (ص.) ناآشنا به کار، ناشی.
(دَ) (مص م.) خم کردن، خم دادن.
(اِمر.) کشتی بان.
(بَ) (ص فا.) راننده ناو.
(خُ) (ص مر. اِمر.) ملاح، کشتی بان.
(اِمر.)
۱- مجرایی که آب را از بام خانه به پایین هدایت می‌کند.
۲- مجرای آب، نهر.
۱ - (ص مر.) به شکل ناو.
۲- (اِمر.) چین خوردگی ناو شکل طبقات زمین.
(وَ)
۱- نبرد، جنگ.
۲- رزمگاه.
(~.) (اِمر.) رزمگاه و میدان جنگ.
(ش کَ) (ص فا. اِ.) کشتی جنگی تندرو که کشتی‌های جنگی را دنبال کند و مجهز به وسایل اژدراندازی است.
(ق.) خرامان، جلوه کنان.
(وَ) (اِمر.) بالشچه‌ای که خمیر پهن کرده بر آن نهند و بر دیوار تنور تافته چسبانند تا نان بپزد، رفیده، نابند.
(وِ) (اِ.) ظرف چوبی که در آن گل یا خاک می‌ریختند و آن را روی شانه گرفته پای ساختمان می‌بردند.
(~. کِ) (اِفا.) کارگر ساختمان.
[ معر. ] (اِ.) قبر، گور، دخمه.
(چَ یا چِ) (اِمصغ.) کشتی جنگی کوچک.
(وَ) (اِمصغ.) تیر، تیری که با کمان اندازند.
(اِ.) کشتی‌های جنگی، مجموعه‌ای از ناوها.
(ص نسب.) سربازی که در نیروی دریایی خدمت می‌کند.
(دَ) (مص ل.)
۱- میان تهی کردن.
۲- خرامیدن.
۳- خمیدن، خم شدن.
۴- چرت زدن.
