رویِ تو کس ندید و هزارت رقیب هست
در غنچه‌ای هنوز و صدت عندلیب هست
گر آمدم به کوی تو چندان غریب نیست
چون من در آن دیار هزاران غریب هست
در عشق، خانقاه و خرابات فرق نیست
هر جا که هست پرتوِ رویِ حبیب هست
آن جا که کارِ صومعه را جلوه می‌دهند
ناقوسِ دِیرِ راهب و نامِ صلیب هست
عاشق که شد که یار به حالش نظر نکرد
ای خواجه درد نیست وگرنه طبیب هست
فریادِ حافظ این همه آخِر به هرزه نیست
هم قصه‌ای غریب و حدیثی عجیب هست
مخور فریب محبت که دوستداران را
بروزگار سیه بختی آزمودم من
«رهی معیری»
(وَ) (ص.) معروف، دارای نام نیک.
(مُ) [ فا - ع. ] (ص.) ناساز، ناموافق.
[ معر. ] (اِ.)
۱- آبرو، نیک نامی.
۲- قانون و شریعت الهی.
۳- عصمت، شرف. ج. نوامیس.
(کَ دَ) [ معر - فا. ] (مص ل.) تظاهر به زهد و تقوی '.
(یِ) (ص. اِ.) زنی که یک شوهر بیشتر ندیده باشد.
[ ع. ] (اِفا.) رشد کننده، نمو کننده.
[ په. ] (ص نسب.) معروف، نامدار.
(شُ دَ)(مص ل.) معروف و مشهور شدن.
(دَ) [ په. ] (مص م.) اسم گذاشتن.
(مِ یا مَ) [ فا - ع. ] (ص.) شوم، نحس.
(یِ) [ ع. نامیه ] (اِفا.)مؤنث نامی، قوه‌ای که موجب رشد و نمو می‌شود. ج. نوامی.
(اِ.)
۱- قطعه‌ای از آرد خمیر کرده و بر آتش پخته که آن را می‌خورند.
۲- غذا.
۳- روزی، رزق. ؛~ فانتزی هر یک از ناهای غیرسنتی. ؛~ باگت نان باریک و استوانه‌ای از آرد ...
(وَ) (ص فا.) سرپرست خانواده.
(ب د) (ص فا.) (عا.) روزی رسان، سخاوتمند.
(بُ) (ص فا.) (عا.) کسی که باعث قطع شدن درآمد دیگران می‌شود.
(خاه) (اِ.) تخمی خوش بوی و زردرنگ که گاهی روی خمیر نان پاشند.
(خُ) (اِفا.) زن و فرزند، کسی که تحت سرپرستی می‌باشد.
(خُ رِ) (اِمر.) هر چیزی که به عنوان خورش با نان خورده شود.
(اِمر.)
۱- (عا.) محلِ درآمد و کسب و کار.
۲- مجازاً: شکم، معده.
(نُ) (ص فا.) (عا.) پرمنفعت، پردرآمد.
