رویِ تو کس ندید و هزارت رقیب هست
در غنچه‌ای هنوز و صدت عندلیب هست
گر آمدم به کوی تو چندان غریب نیست
چون من در آن دیار هزاران غریب هست
در عشق، خانقاه و خرابات فرق نیست
هر جا که هست پرتوِ رویِ حبیب هست
آن جا که کارِ صومعه را جلوه می‌دهند
ناقوسِ دِیرِ راهب و نامِ صلیب هست
عاشق که شد که یار به حالش نظر نکرد
ای خواجه درد نیست وگرنه طبیب هست
فریادِ حافظ این همه آخِر به هرزه نیست
هم قصه‌ای غریب و حدیثی عجیب هست
گر بدانی حال من گریان شوی بی اختیار
ای که منع گریه بی اختیارم می کنی
«وحشی بافقی»
(مَ غَ) (اِ.) روغن مالی بر اعضا و مرهم نهادگی بر زخم.
(مَ غَ مِ) [ ع. ملغمه ] (اِ.) ترکیب جیوه با فلزات دیگر.
(مُ غا) [ ع. ] (اِمف.) لغو شده، بی اثر شده.
(مُ لَ فَّ) [ ع. ] (اِمف.) درپیچیده، نوردیده.
(مُ لَ فَّ) [ ع. ] (اِمف.) متشکل، مرکب.
(مَ) [ ع. ] (اِمف.) تلفظ شده.
(مَ) [ ع. ] (اِمف.) پیچیده شده، در لفافه.
(مَ لَ) [ ع. ]
۱- (اِمص.) دوستی و مهربانی به دروغ و چاپلوسی.
۲- (اِ.) زمین هموار.
۳- سبزه نرم و نازک.
(مُ لَ قَّ) [ ع. ] (اِمف.) دارای لقب، لقب دار.
(مُ لَ قِ) [ ع. ] (اِفا.) تلقین کننده، فهمانده.
(مُ لَ لَ) [ ع. ] (ص.) مضطرب.
(مُ لَ قَ) [ ع. ] (اِمف.) تلقین شده، فهمانیده شده.
(مُ قا) [ ع. ] (اِمف.)
۱- انداخته شده (بر زمین و جز آن).
۲- املاء کرده.
(مُ) [ ع. ] (اِفا.)
۱- اندازنده (بر زمین و جز آن).
۲- املاء کننده.
(مَ لَ) [ ع. ] (مص ل.) به ستوه آمدن، بیزار شدن.
(مِ لَ) [ ع. ] (اِ.) جِ ملت.
(مُ لِ) [ ع. ]
۱- (اِفا.) نازل شونده.
۲- (اِ.) بلای نازل.
(مَ) (اِ.) = ملمیز: رنگی که رنگرزان پارچه را بدان رنگ کنند.
(مُ لَ مَّ) [ ع. ]
۱- (اِمف.) روشن کرده و درخشان.
۲- (ص.) رنگارنگ.
۳- پارچه دارای رنگ‌های مختلف.
۴- جانوری که پوست بدنش دارای لکه‌ها و خال‌هایی غیر از رنگ اصلی باشد.
۵- شعری که در آن یک مصرع عربی و یک مصرع ...
(~.) [ ع - فا. ] (ص فا.)
۱- کسی که با طلا یا نقره روی فلزات دیگر کار می‌کند.
۲- کنایه از: منافق. مزوّر.
