روز وصلِ دوستداران یاد باد
یاد باد آن روزگاران، یاد باد
کامم از تلخیِ غم چون زهر گشت
بانگِ نوشِ شادخواران یاد باد
گر چه یاران فارِغَند از یادِ من
از من ایشان را هزاران یاد باد
مبتلا گشتم در این بند و بلا
کوشش آن حق‌گزاران یاد باد
گر چه صد رود است در چشمم مُدام
زنده رودِ باغ‌ِ کاران یاد باد
رازِ حافظ بعد از این ناگفته ماند
ای دریغا رازداران یاد باد
بگشا بند قبا ای مه خورشیدکلاه
تا چو زلفت سر سودازده در پا فکنم
«حافظ»
(خَ) (شب جم.) کلمه تحسین، زه! خهی! خوشا! مرحبا!
(~.) (شب جم.) نک خه.
(اِ.)
۱- علف هرزه.
۲- هر گیاه که خود را به درخت پیچد.
(اِ.) خوی، سرشت.
(کَ دَ) (مص ل.) ترک عادت کردن.
(خُ) (اِ.) کفل اسب.
(خا) [ په. ]
۱- (اِ.) حالتی توأم با آسایش و آرامش که بر اثر از کار بازماندن حواس ظاهر در انسان و حیوان پدید آید.
۲- (ص.) غافل، بی خبر.
۳- جهتی که پرز، مو یا پشم در آن به آسانی روی ...
(~. بَ تَ) (مص م.) خواب کسی را آشفتن.
(~. نَ) (ص فا.) الهام شدن چیزی در خواب.
(خا. گُ) (ص فا.) معبر، تعبیرکننده خواب.
(خا دَ) (مص م.) نک خوابانیدن.
(خا دَ) (مص م.)
۱- کسی را خواب کردن.
۲- باعث زانو زدن (شتر).
۳- تعطیل کردن (کارخانه و مانند آن).
(خا بَ) (اِ.) رؤیا، رؤیا خوش.
(خا) (اِمر.) = خوابگه:
۱- جای خواب.
۲- محلی برای خوابیدن یک عده. ؛در ~ خار داشتن کنایه از: بی قرار بودن.
(خا دَ) (مص ل.)
۱- به خواب رفتن.
۲- آرام گرفتن.
(خَ تِ) [ ع. ] (اِ.) جِ خاتمه.
۱- پایان‌ها، انجام‌ها.
۲- مهرها، نگین‌ها.
۳- انگشتری‌ها.
(خَ) [ معر. ] (اِ.) جِ خاتون ؛ زنان بزرگ.
(خا جِ) (ص.)
۱- بزرگ، سرور.
۲- مالدار، دولتمند.
۳- اخته، مردی که خایه اش را کشیده باشند.
(~.) [ فا - تر. ] (ص مر.) غلامان و نوکران یک شخص.
(~. سَ) (ص مر. اِمر.)
۱- نوکر محرم.
۲- غلامی که خایه او را کشیده باشند.
