روز وصلِ دوستداران یاد باد
یاد باد آن روزگاران، یاد باد
کامم از تلخیِ غم چون زهر گشت
بانگِ نوشِ شادخواران یاد باد
گر چه یاران فارِغَند از یادِ من
از من ایشان را هزاران یاد باد
مبتلا گشتم در این بند و بلا
کوشش آن حق‌گزاران یاد باد
گر چه صد رود است در چشمم مُدام
زنده رودِ باغ‌ِ کاران یاد باد
رازِ حافظ بعد از این ناگفته ماند
ای دریغا رازداران یاد باد
ماتم فرهاد کوه بیستون را سرمه داد
بی هم‌آوازی نفس از دل کشیدن مشکل است
«صائب تبریزی»
(خِ زِ. پِ زِ) (اِمر.) (عا.) خِرت و پرت، اجناس کم بها.
(~.) (ص نسب.) (عا.) دست - فروش، کسی که اجناس کم بهاء می‌فروشد.
(خِ) [ ع. ] (اِ.) خوک ؛ ج. خنازیر.
(خِ نِ) (اِ) (عا.) گرفتاری، درماندگی.
(خِ ص) [ ع. ] (اِ.) انگشت خرد، کلیک، کالوج، کابلیج.
(خَ) (اِ.) ظرف سفالی مانند کاسه، کوزه و امثال آن.
(خُ نُ) (شب جم.)خوشا؛ آفرین.
(خُ نَ)(ص.)
۱- سرد مطبوع.
۲- خوب، خوش.
(~.) (ص.) (عا.) کودن، کم عقل، گیج.
(خِ) (اِ.) اسب سفید موی.
(~.) (اِمر.)
۱- خار.
۲- خار سفید.
(خِ گُ) (ص مر.) کسی که در همه چیز عاجز باشد و کاری از او برنیاید.
(خِ.) (اِمر.) سوراخی که نشانه تیر باشد.
(~.)(ص مر.)کسی که همه موی‌های سرش سفیده شده باشد.
(خُ) (اِ.) سرود، نغمه، آواز.
(~. گَ) (ص فا.) آوازخوان.
(خَ دَ) (مص ل.)
۱- پیچیدن آواز.
۲- شهرت پیدا کردن.
(خُ دِ یا دَ) (ص.) پسندیده.
(خَ دِ یا دَ)
۱- (اِمف.) سروده، خوانده شده.
۲- دانای در کار سرود، موسیقی دان.
۳- (اِ.) صدا و آوازی که در میان دو کوه و گنبد و مانند آن پیچد.
(~.) (اِمف.) معروف، شهرت یافته.
